Hlín - 01.01.1949, Qupperneq 151

Hlín
149
sál vora nokkur augnablik, cn gléymist á skammri stundu? Nei, gleðin
liin sanna gleði, verffur ekki sótt nje fundin A fjölmennum dansleikjum
eða í kvikmyndahúsum, þar sem öllu tcgir saman. alvöru og ljettúð.
Nci, að njóta hvíldar eftir vel unnið dagsverk vcitir manni frið og
hamingju, sem varir lengur en augnablikið.
Þessvegna finst mjer nú lífið vera fagurt og náttúran yndisleg. Hvíld
og friður hvílir yfir þessu fagra sumarkvöldi.
A’estfirsk stúlka
D í D Ó - smdsaga
Didó fæddist á fögrum og björtum sumarmorgni, ásamt tjórum bræðr-
um og einni systur, en morguninn eftir lá hún ein eftir í bóli sínu
hjá Pollý mömmu sinni. Þetta litla skinn hafði verið valið úr til að
lifa, þvi i hvert sinn sem I’ollý átti hvolpa, var einn skilinn cftir hjá
henni. Hinum hafði verið drekt áður en þeir fengti litið dagsins Ijós.
Mikið fanst krökkunum nú gaman að lítill hvolpur skyldi vera til að
leika sjer við. Eftir nokkra daga skírðum við hana. Ekki man jeg hver
rjeði nafninu, eða af hvaða ástæðu nafnið var valið, en Dídó var hún
látin hcita. Jusum við nú vatni á kollinn á henni með gimburskel og
sungum cinhverja vísu, þá var þessari merku athöfn lokið. — Dídó
var fljót að stækka, var alveg eins og hnykill, hún var svo feit. Öll
var hún dökkbrún, nema með hvíta skó á ölluin fótum, hvítt brjóst
við brúna kjólinn sinn og hvita stjörnu I enninu. Augun voru dökkbrún,
einlægnin, trygðin og gleðin skein úr þeim. Hún var falleg í framan,
það sem kallað er smáfríð. Jeg óskaði stundum, að jog væri eins falleg
og hún. Lítil var htin og grannvaxin, sýndist altaf vera hálfvaxinn
hvolpur jafnvel eftir að hún var orðin margra hvolpa móðir.
Einu sinni snemma morguns fór jeg fram á stekk að vitja um silunga-
netin. Dídó elti mig, jeg bar hana yfir lækina, en svo, þegar jeg var
komin fram að netunum. mundi jeg alt i einu eftir því, að jeg hafði
gleymt að hjálpa licnni yfir stekkjargilið, sem var svo djúpt og straum-
hart, að svona smáhvolpur gat hæglega drukknað í þvi. Handfljót var jeg
við að draga upp netið og hljóp svo af stað í einum sprctti heim að gili,
Þar var ekkert að sjá nje heyra nema niðinn í gilinu, skvaldrið í kríun-
um á sandinum. suðið i randaflugunum og söng fuglanna, sem Attu
hreiður í Stekkjaklettunum og í fjarska þctta dásamlega skemtilega
hljóð, sem heyrist jicgar menn standa og eru að brýna ljáinn sinn.
Alt var svo friðsælt og dásamlega fagurt, jiað gal varla verið, að litli
hvolpurinn hefði drukknað í gilinu baia vegna þess að jeg hafði liaft