Hlín - 01.01.1953, Side 32

30
Hlín
tæki á móti, yrðu tæpast mannlegar verur. — Ekki gat
hann neitað sjer um að mæta henni ætíð á hlaðinu, er
hún kom heim, og var þá altaf sama spurningin: „Jæja,
Þórunn, hvernig var svo þetta barn?“ Og æfinlega var
sama svarið, það fallegasta, sem hún hafði sjeð. — Nönnu,
dóttur liennar, fanst víst fullmikið sagt, og eitt sinn, er
mamma Jiennar kom heim, liljóp lnin á rnóti henni og
sagði: „Elsku mamma, þegar presturinn liittir þig, segðu
þá ekki að þetta barn liafi verið það fallegasta." Og lofaði
liún að verða við bón hennar. — Tæpast liafði Nanna lok-
ið máli sínu, er pablú kom og var nú spurt eins og vant
var: „Jæja, Þórunn, livernig var þetta barn?“ — „Jæja,
jeg læt það vera,“ var svarið. — í þetta skifti sneri hún á
prest, því hann lirópaði upp yfir sig: „Guð hjálpi mjer,
er J?að vanskapað." — Kom þá lieldur hlátur lijá ljósu og
var sannleikurinn sagður.
Þórunn var mjög berdreymin og sá oft ýmislegt, sem
boðaði Jjetta og liitt. — Langar mig að geta um tvö dæmi
af mörgum. — Eitt sinn, er hún var við Urðakirkju með
foreldrum mínum, sagði liún á leiðinni lieim: „Nú er
Elísaljet mín á Hreiðarsstöðum feig. Mjer var Jitið aftur
í kirkjuna og sá jeg J:>á í öðru sæti fyrir aftan mig svo
undurfagra veru, sem mjer fanst ekki geta verið af J^ess-
um heimi, en alt í einu var eins og liula væri dregin frá,
og sat þar Joá Elísabet." — Þetta reyndist svo rjett, að eftir
viku var Elísabet liðið lík. — Eitt sinn, er jeg kom í heim-
sókn til ljósu, var hún þá orðin rúmföst, settist jeg á
rúmið hjá lienni eins og vant var, tók hún þá um hönd
mjer og sagði: „Elskan mín, nú er önnur livor okkar
mömmu Jnnnar feig, mig dreymdi í nótt að búið var að
gróðursetja fallegustu lirísluna úr Skinnastaðaskógi í
Tjarnarkirkjugarðinn." Svo stansaði hún við litla stund,
en bætti svo við: .Jeg veit að það er mamma þín, af Jdví
að á hennar líf liefur aldrei fallið blettur, en um mig er
ekki liægt að segja það.“ — Þannig ásakaði hún sig alt lífið