Hlín - 01.01.1953, Síða 55

Hlin
53
Eins og áður getur átti Kristjana Gunnlaugsdóttir
lengst heimili á Belgsá í Fnjóskadal, hjá þeim hjónum
Guðrúnu Guðmundsdóttur og Indriða Árnasyni. Átti
hún hjá þeim gott athvarf og var tengd þeirn sterkum
böndum trausts og vináttu. — Og til samferðafólksins yfir-
leitt mun hún liafa borið hlýjan og heilan hug. Það var
eftirtektar- og aðdáunarvert, hversu henni tókst að verjast
Jdví alla stund að þung örlög hennar, lieilsubresturinn og
fötlunin, sem af honum leiddi og olli henni svo örðugri
aðstöðu, skapaði lijá henni bölsýni eða beiskju til lífsins.
Að vísu var hún viðkvæm í lund og mundi á efri árum
hafa orðið varnarlítil gegn harðúð lífsins, ef hún hefði
sótt hana heim með sjerstökum hætti á nýjan leik, en eðli
hennar var að vera voriglöð og æðrulaus og reyna jafnan
að eygja geisla að baki skuggans. — Hún var sjerstaklega
vönduð til orðs og æðis og vildi öllum gott gera. Hún var
glöð og hlý í viðmóti, háttprúð í öllu dagfari, snyrtileg og
hreinlát — Kristjana naut lítillar fræðslu í bóklegum
greinum eins og títt var á hennar uppvaxtarárum, en
mun hafa haft góða greind, einnig á því sviði, og naut
þess að lieyra lesnar góðar bækur og sungið fallegt lag. —
Hún unni fegurðinni í hvaða mynd, sem hún birtist.
Kristjana var meira en meðalhá vexti, en grönn og
veikluleg. Hún var dökkhærð og föl yfirlitum. Andlitið
var geðfelt, svipurinn hreinn og góðlegur. — Yfir kon-
unni allri hvíldi blær Jtess ljúfa þokka, sent skapast Jrar,
sem hreint hjarta slær í samræmi við hlýtt hugarjiel og
milda skapgerð.
Ung að árum var Kristjana dæmd til að drekka beiskan
bikar sárra þjáninga, svo æfi hennar upp frá Jrví varð
meiri og minni {rrautaganga um þyrnóttan veg. — En við
verkalokin var henni lögð sú líkn, að fá að hverfa yfir
landamærin án Jress að Jmrfa að heyja harða baráttu. Eftir
langa, skuggumjrrungna vöku varð henni hvíldin kær.
Hún andaðist veturinn 1925 — á sjötugasta aldursári hjá
vinum sínum heima á Belgsá. — Hún var jarðsungin á 111-