Hlín - 01.01.1953, Blaðsíða 84

82
Hlin
og vingsaði fæti fram og aftur. — Á umræðuefni var aldrei
þurð hjá Frímanni, og að jafnaði var það einhver fróð-
leikur, sem hann fór með. — Stundum sagði hann kafla úr
íslandssögu eftir Árbókum Espólíns. — Annað sinn
rakti hann ýms atriði eðlisfræðinnar, og studdist þá við
það, sem stóð í Eðlisfræði Fischers, er Magnús Grímsson
íslenskaði. — Á þeirri bók hafði Frímann miklar mætur.
— í jrriðja lagi rakti liann frumatriði grasafræði, en und-
irstaða þekkingar hans í þeirri grein var grasafræði á
dönsku eftir Vaupell nokkurn og átti Frímann bókina. —
Þaðan hafði hann til að bregða sjer yfir í landafræði, og
sagði frá landaskipan og siðum, háttum og atvinnuvegum
þjóða víða um lieim. — Fyrir kom það að hann sagði
þjóðsögur, eða endursagði sögur, er hann hafði lesið á er-
lendum málum. — Ef áheyrendur hans óskuðu þess, að
hann talaði um eitthvert sjerstakt efni, tók hann að jafn-
aði tillit til þess. — Og ef beðið var um „eitthvað skemmti-
legt“ hafði hann til að þylja æfintýri, er hann hafði sjálf-
ur búið til.
Frásagnargáfa Frímanns var frábær. Hann talaði skýrt,
en liægt og rólega, og orðavalið líkast því að hann læsi
upp úr bók, hjelt fast við efnið og tók sjaldan útúrdúra. —
Rödd hans var ekki mikil, en mjúk og viðfeldin, og öll var
frásögn hans gædd þvílíku lífi og áhrifamætti, að varla var
svo aumur áheyrandi, að ekki hrifist með og fylgdist með
frásögninni af lifandi áhuga og eftirvæntingu. — Rökkur-
setan varð því kenslustuncl jreim, er á hlýddu, og ómetan-
leg mörgum unglingi, er annars átti lítillar fræðslu völ.
Frímann var vel hagmæltur og orti ýnrislegt, vísur og
kvæði. Mun það nú flest týnt. — Drátthagur var hann
einnig og dró upp rnyndir af mönnum, dýrum og hlutum.
— Stundum rissaði hann myndir af nemöndum sínum.
Þegar Jreir voru áhugasamir við námið og duglegir var
myndin falleg og svipurinn hýr og brosandi, en væri sá
hinn sami í annan tíma latur og kærulaus kom ólík mynd,
skæld og ótútleg, andlitsdrættir slapandi og fýlulegur