Hlín - 01.01.1953, Qupperneq 89

Hlín
87
veittist þarna, gafst okkur miklu meira en flestir jafnaldr-
ar okkar áttu kost á að njóta. — Við vissunr líka, að þó
skólatími okkar væri stuttur, kostaði dvöl okkar töluverða
peninga á þeirrar tíðar mælikvarða. — Okkur var ljóst, að
foreldrar okkar fórnuðu allmiklu okkar vegna að því
leyti, sém þeir kostuðu dvöl okkar, þó gjald það, senr
kennarinn tók fyrir dvöl okkar og kenslu, væri svo vægt
reiknað, senr nokkur var kostur. — Við vorum því einhuga
um það, að nota tínrann sanrviskusamlega, og jeg held að
það lröfum við líka gert. — Hugir okkar drukku þá
fræðslu, senr okkur veittist þarna, eins og þyrstur vegfar-
andi svaladrykk.
Og kennarinn okkar, hann lá sannarlega ekki á liði
sínu, — jeg man ennþá glögt, lrve hraðhentur hann var
að hafa fataskifti og þvo sjer, þegar Irann konr inn frá
morgungegningunum, svo kenslan gæti hafist. Jeg nran
líka, hve nrikla áherslu hann lagði á það, að vinnuhjúin,
senr einnig áttu morgunverkum að sinna, utanbæjar og
innan, gætu tekið þátt í náminu nreð okkur. — Auðvitað
gátum við ekki drukkið í okkur neinn Stórasjó þekkingar
á þessunr átta vikunr, senr skólinn stóð, en það nrá ótrú-
legt teljast, hve mörgum fræum þekkingar Sigurði tókst
að sá í hugi okkar, og hve honum tókst af mannviti sínu
að glæða námslöngun okkar fyrir ókomin ár, utan skóla.
Já, víst stunduðum við námið af alúð og kostgæfni við
hin frumstæðu skilyrði, senr fyrir lrendi voru, en þó gafst
okkur furðu nrörg stundin til glaðværðar og leika. — í
lrverju rökkri sungunr við, og dátt var dansað og leikið
frammi í „gönrlu stofu“ á kvöldin, en hún var svefnhús
piltanna. Þennan skólatíma var tíð hin besta, hjarn á
jörðu og gangfæri ágætt. Við ljekum okkur þessvegna oft
úti, rendum okkur á sleða og skutunrst stundum til næstu
bæja í rökkrinu. — Tíminn leið eins og ljúfur draunrur,
og lrvarf því frá okkur fyr en varði. — Einn góðan veður-
dag í marsmánuði var skólanunr lokið og við bjuggunrst
til heimferðar. Það var sársaukablandið að kveðja kenn-