Hlín - 01.01.1953, Síða 123

Hlín
121
gangur til kirkjunnar, og svo liaíði bústjórinn brugðið
sjer á næsta bæ, — líklega að liitta unnustuna sína. —
Þessvegna hættum við við ferðina í kirkjuna, en í þess
stað heimsóttum við gömlu Önnu, móður malarans, og
drukkum hjá henni kaffi. — Hún sagði okkur margar
kynjasögur, sem allar gerðust um jólaleytið þar í ná-
grenninu — fyrirburði og hljóð úr skóginum og margt
fleira. — Jeg var orðin hálf myrkfælin, þegar við fórum
heim, og Harriet var ekki betri. Við sungum því alla þá
jólasálma sem við kunnum, norska, sænska, og jeg söng
mína íslensku sálma. — Svo settumst við fyrir frarnan arin-
inn, og Harriet las úr óprentaðri sögu, sem hún var að
semja. — A annan í jólum var jólatrje og veisla l’yrir börn-
in úr húsmannshúsunum — þau voru 16. — Næsta dag var
foreldrum þeirra boðið — og var þá mikið um að vera hjá
Töntu Rettu. — Hún kunni samt vel við að skipa fyrir
um alt þetta. — Hún hafði verið í París á sínum yngri ár-
um og tekið þátt í samkvæmislífi þar. — Hún sló því um
sig með frönskum orðum — það þótti fínt, þegar hún var
að alast upp.
Þegar hátíðisdagarnir voru liðnir, fór jeg fyrst verulega
að kunna vel við mig á Dynu. Við Harriet fórurn á fætur
klukkan níu á morgnana, borðuðum hrísmjölsvelling
með rjóma í eldhúsinu, og fórurn svo á göngu út í skóg
eða annað. — Stundum heilsuðum við upp á fjósamann-
inn og kýrnar, sem voru 14, stundum malarann og myll-
una, stundum hesthúsið og hestasveininn, og allir voru
glaðlegir og alúðlegir. — Stundum fórum við í ökuferðir
á sleða, en þá varð bústjórinn að stjórna hestinum, jrví
öðrum trúði Tanta Retta ekki fyrir okkur. — Þegar
kvölda tók, settumst við æfinlega fyrir framan arininn
með einhverja handavinnu, röbbuðum sarnan, eða þá að
Harriet las upphátt.
Þegar við sátum þarna öll saman, í hálfrökkri við arin-
eldinn, stundum með kaffiborð fyrir frarnan okkur, þá
gleymdist allur mismunur á mönnum, þjóðerni og stöðu.