Hlín - 01.01.1953, Page 159
Hlín
157
Litlu síðar sá hún mann,
sá var fríður næsta.
Hvítum skrúða skrýddist hann,
skarlatslilju heilsa vann.
Vífið honum virðing sýndi stærsta.
Maðurinn spyr: „Hvað þenkir þú
að þínum nauðum hnekki,
eða lengi líf þitt nú
lítilfjörleg næring sú,
þið örmagnist þótt einsamalt vatnið drekki.“
Mælti hún: „Guð er samur sá,
sem seðja kann mig núna,
þótt engin kunni efnin sjá
sem ekkjan sú í Sareftá.
Á hann set jeg alla mína trúna.
Vera má það sýni sig
með sama krafti’ mig næri,
þótt jeg gangi þennan stig,
þolgæðin ei bresta mig.“
Svaraði henni sendiboðinn kæri:
„Þú ert kona trú og traust,
trega þinn nam stilla.
Gakk þú heim með geðið traust,
Guð drottinn mun efalaust
girnd þíns hjarta gjöra nú upp að fylla.“
Síðan skildist hún við hann,
heim gekk aftur kæra.
í sínu húsi olíu fann,
út af hverju keri rann.
Lof sje Guði líka dýrð og æra!
Dæmin kenna þessi þjer
þolinmóð skalt vera.
Alla Guð um síðir sjer,
samur í dag og gær hann er,
kappkostum því krossinn hans að bera.
Skrifað eftir minni Sigurleifar Sigurðardóttur,
Lýtingsstöðum, Holtum, Rangárvallasýslu.