Morgunn - 01.06.1934, Qupperneq 8

2
MORGUNN
Það er þá fyrst athugunarvert í þessu sambandi, a$
það er tiltölulega mjög skamt síðan, að menn tóku að
velta þessari spurningu fyrir sér. Hugsunin um fram-
haldið, í einhverri mynd, hefir verið svo samgróin hugs-
analífi manna frá öndverðu, svo að segja, að menn hafa.
ekki véfengt, að það væri veruleiki. Því nær allar þjóð-
ir fornaldarinnar hafa trúað á framhald í einhverri
mynd. Það er t. d. eftirtektarvert, að á átjándu öldinni,.
þegar fyrst fóru að heyrast alvarlegar raddir, sem settu:
útá kirkjuna og kenningar hennar, þá voru hvorttveggja
málsaðilar, bæði kirkjunnar menn og andstæðingar
þeirra, jafn sannfærðir um ódauðleika mannsins, þó að
þeir væru ekki sammála um, hvað sú staðreynd merkti
í raun og veru.
Forfeður vorir, alt frá fornöld og fram til síðustu
mannsaldra, hefðu því ekki getað skilið þá efagirni, sem
sprottið hefir upp núna síðustu hálfa öldina, um það,
hvort framhald lífsins væri til; og enn þá síður hefðu
þeir getað áttað sig á þeim hugsunarferli, sem nú er al-
gengastur, og kemur fram sem nokkuð kæruleysi á því,
hvernig spurningunni verði svarað. Einn nútíma rithöf-
undur segir: „Vér erum enn þá eins og ólundarleg börn,.
sem neita að koma inn, þegar náttmyrkrið skellur á,
enda þótt þau hafi verið að leika sér úti allan daginn“.
Þessi hugsunarháttur, að það sé í raun og veru ekkert
nema hégómi að láta sig það skipta miklu — til eða frá
— hvort framhaldslífið sé til eða ekki, er ekki eingöngu
algengur, heldur og merkilega algengur meðal ýmsr.a
trúaðra manna. Þeir neita ekki framhaldslífinu; efa-
girni þeirra liggur dýpra; þeim stendur á sama. Orðatil-
tæki eins og „einn heimur í einu“ á að nægja, til þess,
að varpa frá sér umhugsun um ódauðleikann. Það er
nægur tími um það að hugsa, þegar að því kemur, er
töluvert venjuleg afstaða.
En það er af því, að ýmsir finna, að þetta skiptir