Morgunn - 01.06.1934, Síða 11

M 0 R G U N N
5
fyrir því, að menn hafa hætt að leggja áherzlu á trúna
á ódauðleikann. Sú ástæða er að öllu leyti ógöfugra eðl-
is en þessar tvær, er nefndar hafa verið.
Það mætti virðast að bera í bakkafullan lækinn að
benda á, hve líf manna hefir breyzt stórlega síðustu öld-
ina. Öllum er það kunnugt. En þær breytingar hafa með-
al annars haft það í för með sér, að tilbreyting lífsins
hefir aukist að stórfeldum mun. Áhugi manna fyrir því,
sem gerist í fjarlægum löndum og á öllum sviðum mann-
legrar starfsemi, hefir aukist stórkostlega. Sífeldlega er
haldið uppi fyrir augum manna, hversu glæsilegu lífi
þeir gætu lifað, ef þeir gætu höndlað það, sem opnar
þeim dyrnar að unaðssemdum þessa lífs. Þetta hefir eins
og varpað ofbirtu í augu manna. Þeir hafa ekki getað
haft augun á því, sem hefir eilíft gildi, meðan hitt, sem
hafði sýnilega tímanlegt gildi, var stöðugt fyrir sjónum
þeirra. Hugir manna hafa verið svo troðfullir af öllu því,
sem þeir hafa séð lokkandi og heillandi af gæðum ver-
aldar, að annars hefir naumast gætt. Það er ekki af því,
að flestir hafi hafnað trúnni á ódauðleikann, sem hún
hefir þorrið, heldur af því, að umhugsunin um hana
hefir ekki komist að neinum verulegum mun að.
Og þá er að lokum komið að sjálfri spurningunni,
hverju máli það skipti, hvort vér trúum á framhaldið
eða ekki. Og bezti vegurinn til þess að átta sig á þeirri
spurningu er sá, að gefa lausan tauminn öllum efasemd-
um um framhaldið. Hverju breytir það í mannlífinu, ef
sú sannfæring verður algerlega ofan á?
Sá siður tíðkast sumstaðar í kirkjum erlendis, að
skýra fyrir unglingum boðskap stofnunarinnar með kvik-
myndum. Eg var eitt sinn staddur við slíka myndasýn-
ingu í skólasal kirkju vestan hafs. Söguþráður myndar-
innar var um æfi ágætismanns, sem verður fyrir þeirri
óhamingju, að missa barnið sitt. Hann bregst við óláni
sínu á sama hátt og oft hefir verið lýst í skáldsögum að
fornu og nýju, að honum finst tilveran vera köld og