Morgunn - 01.06.1934, Síða 39

M 0 R G U N N
33
lengi kviðið fyrir. Nú er þessu lokið og hér er eg enn-
þá maður, lifandi og hugsandi, já, eg hugsa eins ljóst og
nokkuru sinni áður, og mér líður vel; eg verð aldrei
framar veikur. Eg þarf aldrei framar að deyja“. Og eg
tók dansspor af einskærri kátínu og fór svo aftur að
aðgæta vöxt minn og fatnað.
Alt í einu tók eg eftir því, að eg var að horfa á
beina sauminn ofan eftir bakinu á jakkanum. Hvernig
stendur á þessu, hugsaði eg með sjálfum mér, að eg
skuli geta horft á bakið á sjálfum mér? Og eg leit á
þetta aftur, til þess að ganga úr skugga um þetta, og
horfði nú á bakið á jakkanum og niður eftir fótleggjun-
um alt ofan að hælum. Eg fór með höndina upp að and-
litinu á mér og þreifaði á augunum. Mér fanst þau vera
þar, sem þau ættu að vera. Er eg eins og ugla, sem get-
ur snúið höfðinu við í hálfhring? Eg reyndi það, en
tókst ekki.
Nei! Það hlýtur þá að stafa af því, að þótt eg hafi
verið laus við líkamann í nokkur augnablik, þá geti eg
samt enn séð með augum líkamans. Og eg leit við í
gegnum opnar dyrnar, þar sem eg gat enn séð höfuð
mitt í beinni stefnu við mig. Þá tók eg eftir örmjóum
þræði, eins og köngurlóarvef, frá öxlinni á mér aftan-
verðri og var hann festur neðst við hálsinn framanverð-
an á líkamanum.
Eg þóttist sannfærður um, að þessi þráður ylli því,
að eg gæti enn séð með líkamsaugunum, sneri mér við
og hélt áfram ofan strætið.
Eg hafði ekki gengið nema fáein skref, er eg misti
aftur meðvitundina, og þegar eg vaknaði aftur, var mér
haldið uppi í loftinu af tveimur höndum, og fann eg, að
þær þrýstu lauslega á síður mínar. Sá, sem hendurnar
átti, hafi það nokkur verið, var fyrir aftan mig, og ýtti
toér gegnum loftið með miklum en þægilegum hraða.
tJm það leyti, sem eg var að átta mig á þessu til fulln-
ustu, var mér hent áfram, og leið eg hægt niður nokk-
3