Morgunn - 01.06.1934, Qupperneq 41

MORGUNN
35
megin var hár múli úr dökku grjóti og minti það mig á
Lookoutfjallið, þar sem járnbrautin liggur milli þess og
Tennesseeárinnar. Þannig voru þrjár höfuðgreinar vih-
undarlífsins, minni, dómgreind og ímyndunarafl, óskert-
ar og starfandi.
Eg beið eftir félagsskap um tuttugu mínútur eftir
því sem eg komst næst; en enginn kom. Þá hugsaði eg
á þessa leið: Það er sennilegt, að þegar einhver deyi
verði hann að þræða sinn eigin veg og verði að gjöra það
einn. Eins og engir tveir menn eru nákvæmlega eins,
eins er líklegt, að engir tveir menn gti farið hinn sama
veg inn í annan heim. Mér datt í hug, að þar sem nú væri
víst um eilífa tilveru, lægi mér ekkert á, og eg gekk því
í hægðum mínum, nam við og við staðar til þess að
horfa á landslagið eða leit til baka til þess að gæta að,
ef ske kynni, að einhver kæmi á eftir mér, eða gekk jafn-
vel stundum til baka til þess að líta eftir samfylgdinni,
sem eg þráði svo ákaft. Eg þóttist viss um, að einhver úr
hinum heiminum mundi koma til þess aðtaka á móti mér,
þótt eg væri ekki að hugsa um neina sérstaka persónu,
er eg óskaði eftir, þótt undarlegt megi virðast. Englar eða
árar, einhverjir koma til móts við mig — fróðlegt að
vita hvort það verður! Eg hugsaði um það, að eg hefði
ekki trúað öllum staðhæfingum kirkjunnar, en hafði
skrifað um og kent munnlega aðra og betri trú, að því
er eg hélt. En eg veit ekkert, hélt eg áfram í huganum,
og þar sem um efa getur verið að ræða, þar getur um
mistök verið að ræða. Eg get þess vegna verið að stefna
að hræðilegum dómi. Og nú gerðist nokkuð, sem erfitt
er að lýsa. Mér fanst eg verða var við ákveðna hugsun
á mismunandi stöðum umhverfis mig: „Öttast ekki, þér
er borgið!“ Eg heyrði ekki neina rödd, eg sá engan
mann, en þó var eg fullkomlega var við, að á ákveðnum
stöðum, í mismunandi fjarlægð frá mér, var verið að
hugsa þetta mér til gagns. En mér fanst það svo furðu-
legt, hvernig eg gæti orðið var við þetta, að við lá, að
3*