Morgunn - 01.06.1934, Qupperneq 66

M 0 11 G U N N
6Q
jafnóðum það, er Jakob sá og lýsti hjá viðstöddum
fundargestum.
Á þeim fundum sat eg æfinlega fyrir utan hring-
inn, og Jakob beindi athygli sinni eingöngu að þeim, er
voru gestir á fundum. Á einum fundinum, þann 29.
febrúar 1932, undir fundarlokin, er eg var að skrifa
það er Jakob var að segja, kallaði hann alt í einu
í mig: „Heyrðu, Einar, það er ómögulegt fyrir okkur að
komast undan því að láta þig fá einhvern skerf af fund-
artímanum. Við getum ekki komist hjá því að gera eitt-
hvað fyrir þá, sem vilja láta þig vita af sér, þó það verði
að vísu lítið, þessa stuttu stund, sem við ennþá eigum
ráð á, er við getum gert fyrir þá.
Allan fundartímann hefir staðið hjá þér maður“,
hélt Jakob áfram. „Hann hefir staðið fast hjá þér og
hallað sér upp að öxlinni á þér. Hann hefir verið að lesa
í bók öðru hverju og horft á þig með ástúð og innileik.
Þetta er ungur maður, einkar viðfeldinn og skemtilegur,
sérstaklega alúðlegur og góðlegur drengur að sjá. Hárið
á honum er skolleitt, nokkuð mikið og þykt, það vill falla
niður á ennið, hægra megin. En hvað hann hefir skýr
og falleg augu, þau eru gráleit eða gráblá, svo einstak-
lega góðleg og skýr. Hann hefir verið mjög bókhneigð-
ur og lesið mikið. Hann hefir oft talað við þig um það
sem hann hefir lesið í bókum, tímaritum eða blöðum,
og þá helst um það, sem honum þótti máli skifta, eða
honum virtist örðugt að skilja eða geta verið vafasamt,
því hann gleypti aldrei við neinu gagnrýnilaust. Hann
myndaði sér æfinlega sjálfstæða skoðun á því efni, er
hann las um, eða heyrði talað um. Hann gerði sínar at-
hugasemdir og ályktanir og sagði sínar skoðanir með
einurð og festu. Hann var einkar rökfastur í hugsunum
sínum og ályktunum og gáfur hans voru fjölhæfar og
skýrar. Hann fylgdist vel með í öllu, sem var að gerast.
Skoðanir sínar varði hann með einurð og festu, en lagði
jafnan kapp á það, að vera sannleikans megin, og beygði