Morgunn - 01.06.1934, Qupperneq 67

M0R6UNN
61
sig æfinlega fyrir þeim rökum, er honum þóttu réttari
vera“. „Hann hugsaði alt vandlega, var gætinn í orðum
og athöfnum".
Eg þekti þennan pilt nokkuð náið, ekki aðeins sem
nemanda, eg var stundum langdvölum á heimili hans,
en mér væri ómögulegt að gefa sannari né réttorðari
lýsing af skapgerð hans og sálarlífi, en Jakob gerir
hér.
„Eg sé hann við borð“, hélt Jakob áfram. „Hann er
að hugsa um eitthvað, hann styður hönd undir kinn“.
„Hann hefir oft setið svona, er hann hugsaði um eitt-
hvað, þá færðist stundum yfir hann mildur og draum-
lyndur blær“. „Þá fór hann einatt með fingurna gegn
um hárið á sér, sem virðist nokkuð mikið og þétt, en það
er eitthvað svo skrítið og einkennilegt við það, veit ekki
hvernig eg á að koma orðum að því, sko, æ, nei, þið sjá-
ið hann ekki, en mér finst svo mikið loft eða líf í því,
skiljið þið hvað eg á við? En af þessum ástæðum var það
stundum dálítið óþekt við hann, og féll stundum niður
á ennið hægra megin“. Skal aðeins taka það fram, að
þetta er rétt.
„Nú sé eg út á sjó“, hélt Jakob áfram. „Eg sé ekki
út á opið haf, þetta er fjörður, sé bara hluta af honum,
hann sýnist vera langur og allbreiður, en eg sé ekki út í
mynnið á honum. Hann hugsaði um hafið. Hann
hafði gaman af því, er hann var ungur, ja — hann er
nú að vísu ekki gamall að sjá, en hann á við, þegar hann
var enn þá yngri. Þá hafði hann oft gaman af því, að
horfa á öldurnar og sjá þær skella upp í klappirnar“.
„Hann hefir oft hugsað um flóð og fjöru. Eg skil
ekki hvað hann á við með þessu, eða hvað hann meinar
með því. Eg held hann eigi ekki við það, að hann hafi
verið svo mjög að brjóta heilann um orsakirnar til þessa,
nei, það á áreiðanlega ekki að skilja þetta svo, en hann
hefir áreiðanlega oft hugsað um flóð og fjöru. Eg botna
að vísu sjálfur ekkert í þessu, en finst það muni standa