Morgunn - 01.06.1934, Qupperneq 73

MORGUNN
67
Þessi stúlka hefir einkennilega glettnislegt augnaráð.
Hún rennir augunum svo einkennilega til, eins og hún
geti horft einhvern veginn svo skringilega út undan sér.
Hann hefir verið hrifinn af henni og hún af honum. Þau
hafa verið eitthvað meira kunnug en alment gerist,
eitthvað nánar.
Kannastu ekki við þessa stúlku?“ spurði Jakob mig.
,,Nei, eg get ekki munað eftir henni að svo stöddu“, svar-
aði eg. „Hann er eigi að síður ákveðinn með að sýna mér
hana og biðja mig að lýsa henni“, svaraði Jakob aftur.
„Ef til vill getur þú náð einhverjum frekari upplýsing-
um um hana“, mælti eg. „Er þetta lifandi eða dáin
stúlka?“ spurði eg. „Hún er bráðlifandi“, svaraði Jakob.
„Hann sýnir mér hana í sama umhverfi og foreldra
sína, þ.. e. a. s., eg sé það venjulega strax, hvort þeir
sem eg sé eru farnir yfir um, eða þeir eru lifandi, eins
og þið kallið það, það kemur öðruvísi út. En þessi stúlka
átti áreiðanlega ekki heima hjá fólkinu hans, heldur
miklu lengra burtu, og eg held hann sé að segja, að hún
hafi aldrei komið heim til hans, eg heyri það áreiðan-
lega rétt.
Hann segir, að þetta sé alt rétt hjá sér, og hann>
þykist bara hróðugur af að hafa komið með þetta at-
riði. Kannastu ekki við þetta?“ spurði Jakob. „Nei, því
fer fjarri“, svaraði eg, „mér er ómögulegt að botna 5
því, og í stuttu máli sagt, mér finst þetta vera afar
ósennilegt“.
„Jæja, hvernig sem þetta er lagað, þá verður hon-
um ekki hvikað frá því, að þetta sé rétt hjá sér“, mælti
Jakob. „Geturðu ekki komist eftir því síðar, hvort þetta
er rétt, og látið mig vita það síðar?“ spurði Jakob mig.
„Ef til vill“, svaraði eg, „en eg hefi enga trú á því, að
þetta sé rétt; eg þekti hann og fólk hans vel, og hefi
aldrei orðið áskynja um neitt slíkt“, svaraði eg.
„Hann fer nú dálítið lengra með mig“, hélt Jakob
áfram. „Við erum komnir þarna að húsi, það er ekki hátt,
5*