Morgunn - 01.06.1934, Qupperneq 77

M0R6UNN
71
■agætar sannanir hefi eg hlotið gegnum hæfileika henn-
ar undanfarna vetur, og mun eg nú gera ykkur nánari
grein fyrir sumum þeirra, eftir því, sem tíminn leyfir.
Á einum slíkum fundi kvaðst Finna, sú er í sam-
bandsástandinu talar af vörum miðilsins, þurfa að taka
sér dálitla hvíld og lagfæra dálítið, sem hefði aflagast,
'Og örlitla stund var þögn, og við ræddum saman á meðan.
En okkur þótti dálítið undarlega bregða við, er hún
ávarpaði okkur aftur. Rödd hennar var með öllu óþekkj-
anleg. Hún var orðin hás, og virtist eiga mjög örðugt
með að tala. Við héldum í fyrstu, að alt annar persónu-
leikur hefði náð tökum á miðlinum, en Finna kvað það
ekki vera. En hún kvaðst ekki skilja neitt í þessu, af
hverju hún væri orðin svona hás, hún sæi ekki neinn, en
líklega væru þetta áhrif frá einhverjum, er vildu ná
tökum á sambandinu. Finna reyndi alt hvað hún gat til
að losna við hæsina, en tókst það ekki. Mér þóttu þessi
umskifti nokkuð kynleg, sérstaklega vegna þess, að rödd
Finnu í þetta sinn var orðin nákvæmlega eins og rödd
látins góðvinar míns, er þá var nýlega andaður á Vífil-
staðaheilsuhæli.
,,Eg verð einhvernveginn svo þreytt af að tala“, hélt
Pinna áfram, „að eg get aðeins talað lágt og með hvíld-
um, en eg held, að þetta hljóti að standa í einhverju sam-
bandi við manninn, sem stendur fyrir aftan stólinn hans
Einars Loftssonar. Eg fæ veikindaáhrif frá þessum
manni, einkum í brjóstið. Hann hefir áreiðanlega ver-
ið búinn að vera veikur nokkuð lengi, eg held það hafi
verið tæring, sem gekk að honum; hann hefir líka verið
búinn að fá í hálsinn, en eg held það hljóti að vera stutt,
bara mjög stutt, síðan hann fór. Þetta er karlmaður.
Hann er fölur í andliti, augun grá eða gráblá, ennið
nokkuð mikið, hárið dökt og þykt, hann greiðir það upp
og aftur. Nú sé eg alt í einu inn í stofu í sjúkrahúsi.
Stofan er ekki mjög stór, en eg held, að það séu þarna 4
rúm. Eg sé þennan mann liggja í rúmi inn við gluggann