Morgunn - 01.06.1934, Side 116

110
MORGUNN
áfram að öpum . . . en aðferðin, sem eg er að tala um,
biður menn ekki að byggja sinn eigin persónuleika úr
persónuleika annara manna, heldur inn í þá!“
Til þess að gjöra langa sögu skamma, skal leitast
við, í eins fáum orðum og unt er, að gjöra grein fyrir
hvað fyrir höfundinum vakir með þessum orðum.
Það afl, sem flæðir um líf allra manna og veldur
því, að vér hugsum og störfum, unnumst og þráum, er
að öllum líkindum ekki frábrugðnari öðrum náttúru-
öflum en svo, að ætla má að sá tími komi, að unt verði
að höndla það og mæla það og stjórna því á sama hátt
og menn höndla nú og stjórna og mæla rafmagn. Það
er alstaðar og flæðir um allan alheim frá þeirri lind,
sem trúarbrögðin hafa ávalt þózt hafa veður af. En
ástæðan til þess, að lífið er máttfarið í flestum, er sú,
að aflið er ekki einangrað — það flæðir um líkama
manna og sálir og í gegnum hvorttveggja, af því að því
er ekki veitt viðnám eða það einangrað. En einn maður
að minsta kosti hefir ekki einungis fengið vald á afl-
inu, heldur beinlínis bent á aðferðina til þess að not-
færa sér það. Þeirri aðferð er lýst á einum stað, eða
raunar nokkurum stöðum í Nýja Testamentinu. Að-
ferðin, sem þar er bent á, er sú, að sá maður, sem ant
er um að þenja út eða stækka persónuleika sinn, verður
að gjöra það með því að leitast við að koma á tengiþræði
milli sín og einhverrar annarar persónu með einhverju
verulegu góðverki — hann verði að beita orku til þess
að verða manni að liði, þegar eitthvað er í húfi, hann
verði að veita af sínum eigin persónuleika og vilja inn
í annars manns hag. En góðverkið verður að vera svo
afdráttarlaust einkamál, að enginn skuggi af fremd
eða heiðri falli á manninn fyrir það. Velgjörðin komi því
aðeins að gagni fyrir gefandann, að tengiþráðurinn sé
einangraður eins og þráður, sem flytur rafmagn. En
hugsun höfundarins er, að ef maðurinn hafi komið á slík-
um samböndum nógu víða og öflugum, þá skapist mann-