Morgunn - 01.06.1940, Qupperneq 49

MORGUNN
43
sem þessi: „Enginn veit sitt skapadægui'“, ,,Ekki verður
feigum forðað né ófeigum í hel komið“, eða „Enginn má
sköpum renna“.
Dæmið, sem ég tók áðan, sýnir og sannar, að þó að
inikil hjátrú og hindurvitni hafi ofist saman við skoðanir
manna á þessum efnum, þá er sannleikur að baki. Og
fflenn skyldu varast að lítilsvirða nokkur sannindi, hvers
eðlis sem eru, sökum þess að skammsýnt mannkynið
hefir rangfært þau eða tengt þau við úreltar hugmyndir.
Vér skulum líka minnast þess, að sá meistari, sem vér
viljum fyrst og fremst læra af, sagði stundum fyrir
óorðna hluti. Hann sá dauða sinn fyrir. Hann spáði
eyðileggingu Jerúsalemsborgar. Og þó að t. d. Matteus-
arguðspjall geri áreiðanlega of mikið að því, að heim-
færa einstaka atburði úr lífi Krists til gamalla spádóma,
þá finnst mér varhugavert að neita því, að Jesús hafi
litið á sjálfan sig og sitt starf sem uppfyllingu slíkra
spádóma, sem voru helgir í augum þjóðarinnar.
En — hvaðan getur mönnum komið vitneskja um
framtíðina? Er hægt að gera það skiljanlegt, að oss birt-
ist hið óorðna, að sínu leyti eins og vér fengjum að grípa
fram fyrir í hálflesinni bók. Lesum vér það sjálf? Eru
það aðrir, sem segja oss það? Eða getum vér ef til vill
komizt í eitthvert samband við vitund sjálfs höfund-
arins ?
Þetta eru stórkostlegar spurningar, og mér dettur
ekki í hug, að ég geti fullnægt þekkingarþrá yðar að
fullu, þó að ég segi yður, hvernig ég hefi reynt að gera
mér grein fyrir þeim. En það fólk, sem vill að einhverju
leyti hlíta andlegri leiðsögu kirkju vorrar, á rétt á því
að heyra tilraunir prestsins til að svara spurningum, sem
snerta lífsskoðun hans og þess. Hver maður hefir svo
auðvitað líka rétt til þess að fara þær hugsanaleiðir, sem
hann kýs sjálfur. —
Allir vita, hvað átt er við með orðinu orsakarás. Allt,
sem gerist, er afleiðing þess, sem á undan er farið, og