Morgunn - 01.06.1940, Qupperneq 73

MORGUNN
67
Með hiklausri vissu og bjargföstu öryggi getum vér
tekið oss í munn orðin, sem látni forsetinn huggaði sorg-
bitna vini einu sinni með:
,,Já, elsku vinir, það er olckar reynd,
að örugt er kærleiksbandið
og dauðinn er ekkert annað en hlið
inn á eilífðar framfara-landið“.
Þessvegna er bjart yfir þessari hátíð vorri, gleðisvipur,
en enginn sorgarblær. Það var vissulega örðugt að þurfa
að sjá þeim á bak, samherjunum og vinunum; sjálfra
vor vegna hefðum vér vissulega kosið að mega halda
þeim lengur og njóta þeirra lengur, en það vitum vér, að
ávinningur þeirra var mikill og að dauðinn var þeim
undursamleg gjöf Guðs ómælanlegu náðar, og þess
vegna víkur saknaðarkennd vor fyrir þörfinni fyrir að
samgleðjast þeim, samfagna þeim.
Og enn hljótum vér að minnast þess, að sú er sann-
færing vor, að þeir hafi aldrei yfirgefið oss til fulls, að
þeir starfi með oss, fylgi enn eftir áhugamálum sínum
og að einhverjir þeirra, e. t. v. margir séu hér á meðal
vor í kvöld, skynji hugrenningar vorar og fylgist að
einhverju verulegu leyti með starfi voru. En hafi þeir,
sem annaðhvort telja horfna vini að fullu og öllu dána,
eða að m. k. horfna út í einhverja ósegjanlega fjarlægð
ómælisvíddanna, ástæðu til að minnast látinna sam-
herja og vina, er það auðsætt mál, að vér höfum ástæðu
til þess því frernur, sem vér vitum að þeir eru oss ekki
fjarlægari en svo, að þeir finna ástúð vora og lesa þær
kærleikshugsanir, sem minningarnar um samvistirnar
við þá vekja innra með oss.
Því snúum vér hug vorum til þeirra og segjum: vinir,
þér, sem störfuðuð á meðal vor að framgangi vors dýr-
mæta málefnis, yður biðjum vér Guðs blessunar og bein-
um til yðar hugsunum, sem þrungnar eru þakklæti og
kærleika. Og vegna þess, að vér erum sannfærð um, að
5*