Morgunn - 01.06.1940, Qupperneq 111

MORGUNN
105
hann sagði með titrandi röddu: ,,í söngnum heyri ég
rödd elsku mömmu minnar“.
Eftir að þessi síðustu orð voru komin fram af vörum
hans var eins og þjáningum hans væri lokið og þján.
ingasvipurinn hvarf af ásjónu hans; en enda þótt fanga-
verðirnir heyrðu ekkert var auðséð af fagnaðarsvipnum
í augum drengsins að hann hélt áfram að heyra söng-
inn.
Skömmu síðar spurði annar fangavarðanna hvernig
honum liði og hvort hann þarfnaðist nokkurs.
Hann sagði mjög lágt: ,,Hver veit nema systir mín1)
hafi einnig heyrt þessa himnesku hljómlist, það mundi
einnig verða til mikillar blessunar fyrir hana“. Því næst
sneri hann andlitinu út að glugganum og þá brauzt fagn-
aðaróp fram af vörum hans, sneri hann sér að fanga-
verðnium og sagði: ,,Ég hefi nokkuð að segja þér“.
Lasne gekk þá að og hélt í hönd hans á meðan hann
reisti upp höfuðið eins og til að tala, en það var um sein.
an, því að á sama augnabliki var hann látinn.
L ,
Eins og ég gat um og nefndi nokkur dæmi að í erindinu
„Á landamærunum“ (Sýnir við dánarbeði), og prentað
var í síðasta hefti Morguns, virðast andlátssýnir barna
ekki sérlega óalgeng fyrirbrigði. En það virðist jafn.
framt svo, sem sumir þeirra, er tregastir eru til að viður-
kenna að sum sálræn fyrirbrigði geti stafað frá framliðn-
um, eigi örðugast með þessar sýnir barnanna, því að gegn
þeim sé ekki auðvelt að beita þeim skýringaraðferðum,
sem stundum er beitt við reynslu fullorðna fólksins.
J. A.
]) Systir ha'ns var einnig í fangelsi, hún lifði stjómbyltinguna.
L