Morgunn - 01.12.1940, Qupperneq 24

150
MORGUNN
hindra eðlilegan þroska þeirra og binda þá um of vio
jarðneska heiminn. Einhverja spurning um þetta efni
bar ég fram og röddin óþekkta svaraði eitthvað á þessa
leið:
Nafn mitt skiftir engu máli. Nafnlaus móðir er ég,
sem við þig tala, og hamingja mín er sú, að Guð hefir
gefið mér leyfi til að halda áfram, innan vissra tak-
marka, að vaka yfir börnunum mínum, þótt ég sé ekki
lengur í þeirra heimi. Það hefir verið mín sæla, stund-
um mín sorg. Ég veit að þetta hefir þroskað mig. Vera
má, að ég hefði fundið frið í þessum heimi, þótt ég
hefði ekki fengið að vinna þetta starf. Það kann að vera,
en ég veit það ekki“.
Engar ytri sannanir fylgdu máli hinnar „nafnlausu
móður“, en bókmenntir sálarrannsóknanna geyma marg-
ar svipaðar staðhæfingar. Ég held, að allur sá geysi
fjöldi manna um víða veröld, sem sannfærzt hefir af
rökum spíritismans um framhaldslífið, hafi jafnframt
sannfærzt um, að látnir menn fylgjast með oss og vita
a. m. k. í höfuðdráttunum hvað oss líður.
Þetta er ekki ný kenning, því að óralangt aftur í ald-
irnar má rekja þá trú, sem Grímur Thomsen túlkar í
rímunni sinni miklu og fögru svo:
„varðhaldsenglar voru gefnir
í vöku mönnum bæði og svefni“,
og spiritisminn kennir, að þessir „varðhaldsenglar" séu
framliðnir menn, ekki æfinlega, heldur stundum.
Unga rússneska stúlkan, Palladia, virðist hafa verið
slíkur varðhaldsengill jarðnesks vinar síns eftir að hún
fluttist yfir í annan heim. Árum saman varð hennar vart
og tilgangur hennar með því að birtast þráfaldlega er
auðsær af frásögninni, sem tekin er úr hinu geysilega
umfangsmikla skýrslusafni brezka sálarrannsóknafé-
lagsins. Sá, sem söguna sagði, var háttsettur maður í