Morgunn - 01.12.1940, Blaðsíða 99

M O RG UNN
225
ist, og vottfest af foreldrum hans. Hafði ekkert þeirra þá
fengið fregnir frá Wynyard, um það, sem gerst hafði
þar þá nótt, sem um ræðir í skýrslunni.
Rétt er að geta þess, að læknirinn, sem nefndur er í
skýrslunni, er einn af stjórnendum Benjamíns, og telur
sig hafa verið þýzkan lækni í lifanda lífi.Ekkihefir hann
þóleitazt við að koma fram með endurminningasannanir,
enda skiftir það ekki verulegu máli í þessu sambandi.
Hefir hann sagt svo frá, að hann hafi haft herðakistil
mikinn, verið alt að því krypplingur, og í skygnisýnum
hefir hann birzt þannig.
Án frekari formála, set ég hér frásögu Benjamíns,
eins og hann ritaði hana sjálfur og dagsetti 16. des. 1937.
„Kl. 3 um nóttina, eða að morgni þess 16., var ég vak-
inn við, að kallað var á mig, svo greinilega, að ég fór
fram að glugganum til að vita, hvort einhver væri úti. —
Gekk ég brátt úr skugga um, að svo var ekki. — Lagðist
ég þá fyrir aftur; eftir að ég var nýlagztur út af, fann
ég, aö fætur mínir fóru að smá ,,tæmast“. Vissi ég þá, að
ég mundi vera að fara úr líkamanum, því að ávalt, er ég
hefi farið sálförum, sem kallað er, finn ég fyrst til þess
í iljunum. Lá ég nú grafkyr nokkurn tíma, hve lengi,
hefi ég ekki hugmynd um. Mér fannst það stutt stund.
Ég reyndi að beina hugsun minni að engu sérstöku. Það
hefir mér reynzt bezt. — Ég sagði, að fæturnir væru að
tæmast, því að tilfinningin, sem ég hafði, var einna lík-
ust því, eins og skafið væri innan úr fótunum, svo að ekk-
ert væri eftir, nema yzta húðin. Eftir að þetta ástand var
komið upp fyrir hné, byrjaði það í höfðinu (efst), færðist
niður eftir, unz það ,,mættist“ í miðju brjóstinu, og er
það með einkennilegustu tilfinningum, sem ég get hngs-
að mér. Mér finnst, eins og ég sé allur í brjóstinu. Þó sé
ég greinilega hendur og fætur, get hreyft þá eins og
venjulega, en samt finnst mér þeir vera svo fjarskalega
fjarlægir og eiginlega alls ekki tilheyra mér. Þetta varir
aðeins stutta stund, því að hraðara en orðin segja, er ég
15