Morgunn - 01.12.1940, Qupperneq 101

MORGUNN
227
því að horfa í allt of sterkt rafmagnsljós eða eins og þeg-
ar ég var barn og var að reyna að horfa beint í sólina.
Hann losaði um hendina og sagði: „Nei, það þýðir ekki“.
Síðan brosti hann og hélt áfram um leið og hann benti á
sofandi líkama minn. Ég vil minnast þess hér, að þessi
læknir er þýzkur eða var það, meðan hann dvaldi hérna
á jörðinni, samt er mér ómögulegt að muna, hvaða mál
við töluðum saman. Mér fannst hann bæra varirnar
og tala, alveg eins og við gerum daglega. ,,Jæja“, sagði
hann. ,,Nú er okkur óhætt að fara“. Með þessum orðum
tók hann í hendi mér og við fórum út um gluggann eða
vegginn, án þess að nokkuð virtist vera til fyrirstöðu. Áð-
ur en varði vorum við komnir hátt á loft, og svifum á-
fram. Ég man ekki eftir, að við mættum neinum og ekki
sá ég neitt, nema ljósleita þoku allt í kring um mig, fyrir
ofan og neðan. Áður en varði vorum við komnir inn í
svefnherbergi Þóru systur minnar, sem býr vestur í Wyn-
yard í Saskatchewan-fylki í Canada. Þegar þar var kom-
ið, sá ég að læknirinn var búinn að taka á sig þá mynd,
sem ég þekkti bezt, en hvar eða hvenær hann breyttist,
er mér ómögulegt að muna. Ég settist á rúmbrík á rúmi
litla frænda míns, sem þar var, en ekki sá ég þó neinn í
rúminu. Systir mín virtist sofa, en lét þó illa í svefninum,
að mér fannst. Ekki varð ég var við fleira fólk þar inni,
en hafði þó á tilfinningunni, að fleiri væru þar. Læknir-
inn bað mig að sitja alveg kyrran. Fannst mér þá eins
og ég væri að sofna. Það sem ég man næst, er að lækn-
irinn tók í hönd mér og sagði:
,,Nú getum við farið“.
Þá varð mér litið á Þóru og virtist mér hún nú sofa ró-
lega, en við hlið hennar var lítið barn. <— Nú sá ég, að
yngri dóttir hennar, Svava, kom inn í herbergið, og sá ég
strax, að hún var án jarðarlíkama síns. — Hún rak upp
stór augu, er hún sá mig og hljóp um háls mér, kySsti
mig og sagði: „Hefirðu séð hana litlu systur mína?“ Ég
ætlaði að svara einhve.j>ju, en læknirinn hélt í hönd mér