Morgunn - 01.12.1940, Blaðsíða 93
MORGUNN
219
vel, hefir hún orð á því, hve hún sé orðin stór. Hún virðist
ekki eiga gott með að þekkja fólk aftur,þótt hún hafi séð
það í lifanda lífi og þótt hún lýsi því svo vel, að allir
kunnugir myndu þekkja af lýsingunni, þekkir hún það
alls ekki sjálf og jafnvel þótt hún komi með nafn þess
og fyrra heimili. En einkennilegast er þó það, að þegar
eitthvað af heimilisfólki okkar og nábúum er á fundi
með okkur, þekkir hún það ekki né virðist hafa neina
hugmynd um hvaða fólk þetta geti nú verið. Mig þekkir
hún allt af og hinum megin frá mömmu sína og drengina
alla með nafni. Hún segir, að hvenær sem einhver í
hringnum (ósýnilegur? J. A.), maður eða kona, vilji
segja eitthvað við mig, víki mamma burt á meðan, en þá
liggi þráðurinn, sem var milli hennar og miðilsins frá
þeim, sem tók hennar sæti. Einu hefi ég líka veitt at-
hygli, að stjórnandinn virðist eiga örðugt með, eða alls
ekki geta talað við þá (ósýnilegu? J. A.) sem í hringn-
um eru, meðan hún er í sambandinu. Hún verður þá að
víkja sér frá á meöan. Verði truflun á meðan, virðist hún
ekki fá vitneskju um það með orðum, heldur verða þess
áskynja á einhvern annan hátt með tilfinningu, eða af
ókyri’ðinni, sem kemst á hringinn.
Hvernig umhorfs er í fundarherberginu meðan fund-
ur stendur yfir, hefir verið lýst fyrir mér á þessa leið:
Hugsaðu þér vef úr marglitum ljósþráðum hringinn í
kring um allt herbergið, þræðirnir eru ljósrauðir, ljós-
bláir, hvítir, gulir o. s. frv. Þeir eru alstaðar, uppi, niðri
og allt í kring og stöðug rás af lífi streymir eftir þeim,
þeir eru lifandi og þurfa allt af að endurnýjast eins og
blóðið í æðum mannsins. Hugsaðu þér, að allt í einu væri
svo skorið á þessa þræði, e. t. v. á mörgum stöðum í einu;
lífsaflið stöðvast, það hefir komið röskun á hringrásina;
Ijósþræðirnir detta ekki niður, þeir standa fastir þar sem
þeir eru, í smábútum, og nú eru dökkar þverrákir milli
bútanna, sem einangra þá hvern frá öðrum. Þessar dökku
rákir eru kraftur, sem óþroskaðir gestir hafa eyðilagt