Morgunn - 01.12.1940, Qupperneq 29

MORGUNN
15;5
sem hún mælti: „Rósemi“, er ég þess viss, aS ég hefði
getað munað hana enn í dag, en naumast var ég risinn
úr sæti mínu til þess að fara til Apoutkins, vinar míns,
þegar mér varð það ljóst, að ég mundi ekkert annað en
það, sem ég hefi skráð hér.
2. Árið 1885 dvaldist ég að sveitasetri foreldra minna
í Poltava-héraði. Vinkona foreldra minna var stödd
þarna með tveim dætrum sínum. Skömmu eftir að þær
voru komnar, bar svo við í dögun, er ég var nývaknaður,
að ég sá Palladíu. Ég svaf í afskekktri álmu hússins og
var þar einn. Hún stóð á að gizka fimm fetum fyrir
framan mig og horfði á mig með fagnaðarbrosi. Hún
gekk nær mér og sagði: „Ég hefi verið hér, ég hefi séð“
— og brosandi hvarf hún mér. Mér var ekki unnt að
skilja, hvað hún átti við með þessum orðum. í herberg-
inu lá hundurinn minn og svaf. Samstundis og ég sá
Palladíu, stökk hann á fætur, hárin risu á honum, hann
ýlfraði, hentist upp í rúmið til mín, þrýsti sér upp að
mér og starði í áttina þangað, sem ég sá Palladíu. Hund-
urinn gelti ekki, samt var það skilyrðislaus venja hans
að gelta og urra ef einhver kom inn í herbergi mitt. All-
an tímann á meðan hann starði á Palladíu, þrýsti hann
sér upp að mér, eins og til að leita hælis.
Eftir að Palladía var horfin og ég kominn inn í hús-
ið til hins fólksins, minntist ég ekki á þennan atburð við
nokkurn mann. En að kveldi þessa sama dags sagði eldri
dóttir konunnar, sem var gestkomandi hjá okkur, mér
frá furðulegu atviki, sem hafði komið fyrir hana þenn-
an sama morgun.
„Ég vaknaði — sagði hún — mjög snemma þennan
morgun og hafði þá á tilfinningunni, að einhver stæði
við höfðalagið á rúmi mínu; greinilega heyrði ég ein-
hverja rödd segja: „Vertu ekki hrædd, ég er góðviliuð
og ástúðleg“. Ég sneri mér við á koddanum, en sá ekk-
ert, og móðir mín og systir sváfu rólega. Ég varð ákaf-
lega undrandi, því að ekkert þessu líkt hefir áður kom-