Morgunn - 01.12.1940, Qupperneq 39

M O RG UNN
165
af verkamönnum frá þeim tíma, sem báru alveg sams-
konar klæðnað og hinir dularfullu garðyrkjumenn, sem
þær höfðu séð við vinnu daginn áður og það sem merki-
legast var, í bókasafninu fundu þær nótur yfir einkenni-
legt og þeim ókunnugt lag, sem þær höfðu heyrt leikið
í hallargarðinum og lært, því að báðar voru þær mjög
vei að sér í hljómlist. Eftir minni hafði Miss Lamoht
skrifað á nótnablöð eftir eyranu lög, sem hún hafði
heyrt í garðinum, blöðin voru rannsökuð í hljómlista-
háskóla Parísarborgar og staðfest að þarna voru saman
komin mörg ,,mótiv“ úr óperum frá 18. öldinni. Þær
óperur hafði hvorug af konunum heyrt áður.
En þessa sömu, furðulegu sýn hafa fleiri séð og það er
vottfest, að einkum sést hún á vissum dögum ársins.*)
Ég greip þessa sögu eins og af handahófi úr mjög
mörgum hliðstæðum frásögnum, og nú vil ég spyrja:
hverja grein getum vér gert oss fyrir henni? hvernig
eigum vér að skilja hana?
Getum vér trúað því, að 150 árum eftir að þetta fólk
hverfur af jörðunni finni það ánægju í að lifa þarna
enn á ný, garðyrkjumennirnir að eyða kröftum sínum i
tilgangslaust og fánýtt dútl, drotningin að sitja þarna
prúðbúin yfir sömu teikningunni og þjónnnin að hlaupa
út úr sumarhúsinu til hennar, æfinlega sömu sporin, og
hvísla í eyra hennar sömu orðunum? Ég held að vér
hlytum þá jafnframt að gera ráð fyrir því, að allt þetta
íólk hefði misst vitið við það, að flytjast yfir landa-
mærin.
Nei, hér er einhver önnur skýring eðlilegri, þetta
getur verið fólkið sjálft, hinir framliðnu sjálfir.
Og þá kemur mér til hugar erindið hans Einar Lofts-
sonar um Psychometriuna, hlutskygnina.
Sá merkilegi hæfileiki að geta lesið sögu ákveðins
*) Einkum þann mánaðardaginn, er María Antoinette var sí'ðast
á þessum eftirlœtisslóSum sínum í Yersailles.