Morgunn - 01.12.1940, Blaðsíða 105

M O R G U N N
231
Þetta kemur til greina þegar vega skal afstöðu fund-
armanna til miðils. Allir, sem ég hefi talað við, og þekktu
fundi L. Á., voru, þrátt fyrir grunsemdir og gagnrýni á
starfi hennar og háttum, samdóma um að hún væri gædd
hæfileikum. Þar sem ég er einn af þeim fundarmönnum,
verða aðrir að meta og ef til vill síðari upplýsingar að
leiða í ljós, hve réttmæt sú ályktun var.
Við skýrslu Sigurðar Magnússonar vil ég athuga, að
þar sem hann segir „fundarmenn flestir þekkja ástvini
sína“, þá kemur það ekki heim við mína reynslu. Ég
man að eins tvo menn, sem voru alsannfærðir um, að þeir
hefðu séð látinn vin. Annar var greindur alþýðumaður.
Hinn hafði háskólamenntun, vel metinn borgari og stillt
prúðmenni. Hann sagði mér, að hann hefði séð látna
dóttur sína um tvítugt ljóslifandi og ásetningur hans var,
að reyna á síðara fundi að ná af henni ljósmynd, en and-
aðist sjálfur áður en það yrði framkvæmt.
Ég sný svo að atriðunum, sem standa í sambandi við
þetta mál og hafa verið efst á baugi í umræðunum um
það, og eru þau þrjú, sem ég hefi í huga.
Fyrst er það, að þeir eru til, sem sögðu að þessi upp-
ljóstrun væri banahögg fyrir allt mál spiritista, allc væri
það þannig svik ein og prettir, sem auðtrúa fólk léti
blekkja sig. í: rauninni þarf ekki að svara þessu, því að
fordómalausir menn, sem þekkja þetta mál, vita, að
sannanirnar fyrir því, að líkamsdauðinn er ekki enda-
mark lífsins, en lífið hér eðlilegur undirbúningur undir
eðlilegt framhald, þær sannanir eru nú orðnar svo „fold-
gnátt fjall“, að litlar þúfur falskra eftirlíkinga, sem
miðlar hér og hvar freistast til að koma með, fá ekki
velt því, ekki fremur en kristin kirkja, sem staðið hefir
1900 ár, og hugsjónir hennar hafa kollvarpazt, þótt ein-
stakir þjónar hennar, páfar og prestar hafi orðið upp-
vísir að því, að fara á snið við þær hugsjónir.
Bókmenntirnar um sálarrannsóknir og sannanir fyrir