Lindin - 01.01.1932, Side 17

L I N D I N
15
Þá þekti jeg lítið til lífsins.
Látinn var faðir minn.
— Húskofinn móður minnar
og mamma — var heimurinn.
I hreysinu okkar heima,
hamingja og fögnuður bjó.
Við vorum altaf ánægð
ýmislegt skorti þó.
Skrauti og litmörgum ljósum,
lýst var ei kotið með.
Alt var með öreigans sniði
— og ekkert var jólatrjeð.
Þó litklæði ætti jeg engin
og oft væri í hreysinu kalt.
Jeg elskaði móður mína,
mjer var hún lífið allt.
— Þegar hún þýðum kossi
þrýsti á mína kinn,
jeg eignaðist þar um jólin
jörðina og himininn.
Og fyrst þar í faðmi hennar,
fann jeg mig nálgast Krist.
Æðri og auðugri ríki
hafa engir konungar gist.
Þvf gjöf á við göfugrar móður
guðdóms kærleik og yl,
í heiminum hvergi er að finna
— og himininn á ekki til.
Hvert sem mín leið hefur legið,
um lönd eða ólgandi höf,
þvílíka aldrei aftur
eignast hef jóla-gjöf.