Lindin - 01.01.1932, Blaðsíða 40

38
LINDIN
á beiskri stund, söng von og vor í sálir okkar. Hún er
hið eina, sem ást okkar á allra fyrst að helga. Verður
sú ást hin mikla, veglega lind, sem sérhver kœrleikur
til annara ástvina, meðbræðra, til guðdómsins og móö-
ur vorrar kirkjvnnar á upptök sín í. Fátt verður því
nauðsynlegra fyrir farsælt líf einstaklingsins, en að
hafa svalað andlegum þroska sínum — ljósþrá og lífs-
sókn — sem oftast og sem best í þessari himnesku lind,
alt frá fyrstu dögum sjálfsvitundar, og ekki aðeins það.
Koma stöðugt á ný að henni á fullorðinsárunum. Og
umgetin hugmynd vill leiða alla, alla að henni, ákveð-
inn dag ársins, lyfta öllu mannkyni til veglegrar píla-
grímsgöngu til þess staðar, þar sem ást og yndi lífsins
á upptök sín.
Islensko, þjóð! Getur kirkjan gefið þjer nokkra betri
gjöf en móÖuróst, svo að þú verðir ekki í framtíðinni
gleymin á hið góða og fagra, sem þú því miður van-
rækir um of nú. Móðirin bregst aldrei skyldu sinni,
gleymir aldrei barni sínu. Og sje hægt að tala um það
sem veruleika, að elska náungann eins og sjálfan sig,
þá er það móðurinni að þakka. Annað betra en móður-
einkennin verður ekki gefið þeirri þjóð, sem á við að
stríða sundrungu, hatur, ljettúð og margskonar upp-
lausn. Ást, trygð og fórnfýsi móðurinnar — þessi öfl
sett til valda í þjóðlífinu — bæta þau mein. Og við,
einstaklingar þjóðfjelagsins, þurfum að læra að verða
góð börn þeirrar móður, sem gefur okkur brauð og
björg. Ekki slæm böm, sem blóðga móðurhjartað,
gleyma móðurinni og fara vill vegar á refilstigum
heimsins.
Alt þetto, getur það kent þjóð og einstaklingum að
helga móðurinni einn dag á ári hverju — alt hið besta
og fegursta getur það kent oss að segja sem oftast:
mamma,
af öllu hjarta. Það er falslaus og eilífur hljómur í orð-
inu. Hvar í heiminum, sem bömin sjá dagsins ljós,
i