Lindin - 01.01.1932, Blaðsíða 62

60
L I N D I N
svo lygn, var nú lengst af í einu löðri. —r Þá var nú
hugsað til hans, sem var að berjast fyrir þau úti á
sjónum. Þá stigu bænir frá hjarta móðurinnar, um að
vernda manninn sinn — og alla íslenzka sjómenn, sem
stríða við ógnir náttúrunnar úti á opnu hafi. Hugsanir
hennar voru oft daprar þessa dagana. Henni fannst það
óskiljanlegt hvernig hægt væri að verja skipin í brim-
rótinu, eða vita hvert stýra skyldi, þegar hvergi rofaði
til lofts eða lands. Gunnar litli var lika af og til að koma
tilhennarogspyrja: »Heldurðu ekki að pabba sé kalt úti
á sjónum, heldurðu ekki að skipið fyllist af sjó, í þessu
vonda veðri«. »Guð varðveitir hann pabba, vinur minn«,
sagði móðir hans, »skipið þeirra er líka svo stórt og
traust«. »Við skulum þá muna eftir því á hverju kvöldi,
að biðja Guð að varðveita hann pabba, svo að hann
komi heim til okkar«, sagði Gunnar litli. — Bænunum
var ekki gleymt. Enginn dagur leið svo að börnin hugs-
uðu ekki til pabba. Og þau kviðu fyrir því hve jólin
yxðu dapurleg þegar hann væri ekki heima. Hann hafði
alltaf lesið jólaguðspjallið og sungið sálma fyrir og
eftir. Þau vissu ekki hvort mamma þeirra gæti það eða
gerði það eins vel. Það var einhver saknaðarkvíði í hug-
um þeirra, og svo var veðrið alltaf svo vont. — Dag-
arnir liðu hver af öðrum, dimmir og daufir, og nú var
komið aðfangadagskvöld. Veðrið var talsvert lægra, en
sortamyrkur og hríð. Helgi litli var búinn að gefa fénu
og börnin voru farin að þvo sér. Mamma var ein
frammi. Svo kom hún inn með fangið fullt af nýjum
og fallegum fötum. »Þetta sendir pabbi ykkur til jól-
anna«, sagði hún og röddin var dálítið óstyrk, »og þetta
líka«, bætti hún við, þegar hún fékk hverju barni fall-
egt leikfang, sem nafn hvers og eins var skrifað á.
Gunnar litli fékk lítið ljósker, sem logandi kerti gat
staðið í. — Þegar búið var að klæðast nýju fötunum,
settust allir að jólaborðinu. Því næst las mamma jóla-
guðspjallið og söng sálmana fögru um hann »sem var