Lindin - 01.01.1932, Síða 70

68
L I N D I N
leg þögn, sem stakk mjög í stúf við hitann og skarkal-
ann úti. Fólkið streymdi inn um þrennar dyr kirkjunn-
ar, læddist hljóðlega milli súlnaraðanna og tók sér sæti.
Hér gat að líta margskonar ólíkar tegundir manna,
karla og konur, unga og gamla, frítt fólk og ófrítt, en
eitt var öllum sameiginlegt: Allir voru hátíðlegir og al-
varlegir, eins og þeir væntu einhvers stórtákns af himn-
um ofan. Kirkjan var nú orðin fullskipuð, og klukkan
er að telja út síðustu sekúndur hinnar sjöttu stundar.
Þögnin er djúp eins og hafið. En allt í einu er kyrrðin
rofin af dynjandi tónafossi frá hinu volduga hljóðfæri
uppi á stafnsvölunum. Þrumur og eldingar máttugra
töfratóna knýja hinar háreistu bogahvelfingar. Kirkj-
an öll er orðin eitt voldugt hljóðfæri — einn titrandi
hljómgrunnur. Hamslaus kynngikraftur tónanna fylhr
loftið slíku reginmagni, að hárin rísa á höfði manns, og
kaldir straumar falla niður eftir bakinu. —
Svo lægir tónastorminn aftur, og nú er sem heyrist
fossniður og brimhljóð í fjarska. Þá fer íslendingunnn
að átta sig og kannast við lagið. Það er íslands lag/ Þá
er sem útsýni opnist óralangt í norður. Land rís úi
hafi hátt og tígulegt með mjallhvíta jökulhjálma hið
efra; fossar falla úr hlíðum, og brim dunar við klett-
ótta strönd. Sólskin og heiðríkja yfir.
Enn kyrrir og hægir, og tónamir verða svo miklir
og mjúkir eins og sunnanblær getur verið blíðastur og
beztur í sólskini á vordag — og loks dauðaþögn.
Menn sitja fölir og agndofa eftir þetta kynngiveður
stórkostlegustu tónlistar.
Nú heyrist hljóðlegt fótatak, og gamli presturinn
birtist í prédikunarstólnum. Hann er mjallhvítur fyrir
hærum, og djúp alvara hvílir yfir svipnum.
Hann talar skýrum rómi, svo að heyrist glöggt um
alla kirkjuna; enda er gott hljóð, ekkert þrusk eða marr
í bekkjum, enginn hósti eða stuna.