Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1919, Blaðsíða 47

ég aldrei viö neinn um pað efni. Pessi tími var'mér
mjög þungbær. Launungin kvaldi mig. Vegna pess
að ég varð grandgæfilega að leyna hugsunum minum
og áformum var ég pví nær hvergi með, tók ekki
pátt í neinu, og fegursti tími lifsins — stúdentsárin
— varð mér hinn allra daprasti. Stundum reyndi ég
að dreifa liugsununum með pví að taka pátt i félags-
lífinu, en mér fanst ég vera par utanveltu, langaði í
burtu og fór, og við og við létti ég hjarta mínu í
ljóði á tungumáli pvi, sem ég hafði í smíðum.
I sex ár vann ég að pví að fullkomna málið og|reyna
pað — og var pað ærinn starfi, enda pótt mérjvirtist
árið 1878, að málið væri alveg fullbúið. Ég pýddi
mikið á málið, en frumsamdi líka rit á pví, og víð-
tækar tilraunir færðu mér heim sanninn um, að pað;
sem mér virtist áður alveg fullkomið, pað reyndistófull-
komið, pegar farið var að nota pað- Margt varð ég að
lagfæra, bæta, leiðrétta og bre^da frá rótum. Orð og
málmyndir, lög og reglur rákust hvað á annað, enda
þótt pau livert i sínu lagi og í fljótu bragði virtust
harla góð. Sumar málmyndir, sem mér virtust gera
tunguna auðugri, urðu í reyndinni að eins ópörf byrði
og þannig varð ég t. d. að sleppa nokkrum ópörfum
viðskeytum«.
Éegar Zamenhof hafði lokið læknisprófi fór hann
til smábæjar eins, par sem systir hans bjó, og fór að
stunda par lækningar. En af því, að hann var mjög
viðkvæmur í lund, var pað hrein sálarkvöl fyrir hann
að vera »læknir á alt«. í hvert sinn, sem hann gat
ekki hjálpað einhverjum af sjúklingum sínum, hvað
pá heldur ef einhver peirra dó, ásakaði hann sjálfan
sig fyrir það og kendi ófullkomleika sínum í læknis-
listinni um pað. Hann afréð pví brátt að leggja fyrir
sig einhverja sérstaka grein læknisfræðinnar og eftir
4 mánuði fór hann aftur til Varsjava og tók nú að
nema augnlækningar. Var liann hálft ár við augn-
lækningadeildina í sjúkrahúsi Gyðinga par í borginni.
(19) 2*