Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1919, Blaðsíða 119

fengu þar höfn góða; enn er þeir höfðu þar litla
stund við land verit, þá koma menn til fundar við
þá; þeir kendu þar enganmann; enn helzt þótti þeim,
sem þeir mælti irsku; brátt kom til þeirra svá mikit
fjölmenni, at þat skifti mörgum hundruðum. Pessir
menn veittu þeim atgöngu ok tóku þá alla ok bundu,
ok ráku þá síðan á land upp. Þá vóru þeir færðir á
mót eitt ok dæmt um þá. Þat skildu þeir, at sumir
vildu, at þeir væri drepnir, enn sumir vildu, at þeim
væri skift á vistir ok væri þeir þjáðir. Ok er þetta
var kært, sá þeir hvar reið ílokkr manna, ok var þar
borit merki í flokkinum; þóttust þeir þá vita, at
höfðingi nokkurr mundi vera í flokkinum; ok er
flokk þenna bar þangat at, sá þeir, at undir merkinu
reið mikill maðr ok garplegr, ok var þó mjök á efra
aldr ok hvítr fyrir hærum. Allir menn, er þar váru
fyrir, hneigðu þeim manni ok fögnuðu sem herra
sínum; fundu þeir brátt, at þangað var skotið öllum
ráðum ok atkvæðum, sem hann var — —« (Eyrb. 64).
Eg hirði nú ekki lengur að þræða söguna orði til orðs.
Þessi mikli maður mælir við þá á wnorræna tungu«
(= íslenzku), spyr þá margra tíðinda af íslandi, og
spyr um nafngreinda menn á Vesturlandi, ýmsa þá
menn, sem Eyrbyggja-saga nefnir, einkum eftir Snorra
goða, Puríði á Fróðá og Kjartani syni hennar (og
Bjarnar). Hann frelsar Guðleif og alla skipshöfnina
úr höndum landsmanna, en ræður þeim til að fara
þegar úr Iandi, því að ekki sé þeim þar óhætt. Loks
fær hann þeim minjagripi, sem hann biður þá færa
Kjartani á P'róðá og Puríði móður hans. En ekki
vill hann segja til nafns síns. »Seg, at sá sendi, at
meiri vin var húsfreyjunnar at Fróðá, enn goðans
at Helgafelli, bróður hennar«. Svo skilja þeir. Guð-
leifur lætur í haf og nær eftir mikla hrakninga til
írlands síð um haustið, og loks heim.
Enga dul dregur höf. Eyrbyggju á það, að þetta
muni hafa verið Björn Breiðvíkingakappi. Og vér,
(91)