Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1919, Side 54

sinni tækifæri til þess að sýna pað i verki, er
margir höfðu neitað að mögulegt væri, að nota mætti
lilbúið tungumál, ekki að eins skriflega, heldur
•einnig munnlega, í viðskiftum meðal manna af ýms-
um þjóðum1), pví að par komu saman um 800 manns
^rá 30 löndum. Töluðu þeir saman á esperantó og
t)ar ekki ó, að vandræði yrðu úr að skilja hver
annan. Zamenhof kom til fundarins með konu sinni.
Var pað fyrsta sumarleyfið, sem hann tók sér í pau
20 ár, sem hann hafði stundað iækningar. Má geta
iiærri, að pað hefir verið hátíðleg stund fyrir hann,
<er hann ávarpaði mannfjöldann á máli pví, sem
hann hafði sjálfur smíðað, og heyrði pað hljóma alt
■umhverfis sig frá vörum mörg hundruð manna, sem
komnir voru úr öllum áttum til pess að talast við á
pví. Var honum tekið með fögnuði miklum og lotn-
ingu, rétt eins og hann væri þjóðhöfðingi. Hlýtur
petta að hafa verið sem æfintýri fyrir lækninn úr
fátækrahverfi Varsjava. Og petta æfintýri endurtókst
nú árlega þangað til heimssfyrjöldin skall á, pví að
á hverju sumri var haldinn slikur allsherjarfundur
meðal esperantista úr öllum löndum, og Zamenhof,
sem kallaður var af esperantistum »la kara majstro«
<(kæri meistari), kom á pá alia. Fundir pessir voru
venjulega haldnir sinn i hverju landi, 1906 í Genéve
í Svisslandi, 1907 í Cambridge á Englandi, 1908 í
Dresden á Pýskalandi, 1909 í Barcelona á Spáni, 1910
í Washington í Bandaríkjunum, 1911 í Anlwerpen í
Belgiu, 1912 í Krakov í Póllandi (Galizíu) og 1913 í
Bern í Svisslandi. Hátíðlegasta stundin á hverjum
fundi var pað, er Zamenhot' stóð upp til að tala, því
að það var talið sjálfsagt, að hann héldi aðairæðuna.
Allir spruttu upp, veifuðu höttum og klútum, og fagn-
aðarlátunum ætlaði aldrei að linna. En hann stóð
1) Á allsherjarfundum volapuks var töluö þýska, en ekki
volapiik.
(26)