Helgafell - 01.12.1942, Síða 50

328
HELGAFELL
anna. Nóg er sopið úr norræna pelan-
um í bili! Hingað og ekki lengra. Við
skulum líta á bæinn eigin augum stutta
stund. Lifa og láta!
Þetta var hetjuleg ákvörðun. En það
voru allt annað en hetjulegar tilfinn-
ingar, sem fylltu brjóst Símonar Pét-
urssonar, þegar hann var að fara út úr
fólksbílnum fyrir framan tröppurnar á
Grand Hotel, í fylgd með félögum sín-
um, en þar gisti ferðamannahópurinn.
En þá bar svo vel í veiði, að vagnkarl
með hest sinn og tvísætu stóð þar rétt
hjá og beið eftir bráð. Það var allt
annað en seinagangur á Símoni, þeg-
ar hann snaraðist upp í hestvagninn.
Hann hagræddi sér í sæti sínu, hálf-
vandræðalegur á svipinn — því hvað í
ósköpunum átti hann að segja við karl-
inn. Hvernig átti hann að fara að því,
að gera sig skiljanlegan ? En hann
hafði aldrei á ævi sinni verið jafn
ákveðinn. Þeir gætu reynt að sækja
hann upp í vagninn! Kraftur orðsins
mundi reynast þeim ómegnugur í þeim
viðskiptum.
Vagnkarlinn hafði setzt upp í fram-
sætið, snúið sér til hálfs um öxul sinn
og beðið átekta — hvert langaði mann-
inn til að komast ? Hann var ósköp ró-
legur, því ef vagngestinum lá ekki á,
þá lá honum ekki á. En sá, sem ekki
var rólegur, var guðfræðingurinn, landi
Símonar — var Símon genginn af göfl-
unum ? Hvert ætlaði hann, einn síns
liðs ?
Hva-hvað — hve-hvert ætlarðu —
ma-maður — Sí-Símon ? óð á honum
— og málhelti æskunnar brauzt aftur
fram eins og jafnan, þegar honum
varð mikið um.
Ég vil sjá Rússaveldi, rauðkollur
minn! anzaði Símon, ómálhaltur, og
að vísu var rómurinn rámur, sem ekki
var furða, þar sem hann lengi hafði
verið látinn ónotaður, en honum óx
hugur við að heyra sjálfan sig tala upp-
hátt. Þetta var hans rödd og einskis
annars! Einkarödd. Hann átti með að
grípa til hennar, hvenær sem honum
bauð svo við að horfa: Mig langar til
að líta á landið! Heilsa upp á Gorkí!
Skipta blæjum á þeim, sem kunna að
þurfa þess með I Reka ráðsstjórnina —
ef mér sýnist svo!
Ferðafélagar Símonar stóðu sem
steini lostnir. Hann var orðinn mæl-
andi! Hvað gekk á ? Túlkurinn, sem
talaði við þá þýzku, spurði um ferða-
áætlanir Símonar. Guðfræðingurinn
þýddi fyrir hann það, sem honum
fannst frambærilegt af því, sem Sí-
mon hafði sagt — ekkert var fjær Sí-
moni sjálfum en að endurtaka orð sín
á öðru máli. Túlkurinn vildi honum og
öðrum allt til lags gera, en vissi ekki
almennilega, hvað segja skyldi: Max-
ím Gorkí var langt í burtu — á eyj-
unni Krím, eftir því sem hann bezt
vissi, — enda komið miðnætti . . .
Þeir drepa þig, Símon — þeir skjóta
þig sem njósnara! sagði guðfræðing-
urinn og leizt ekki á blikuna.
Drepa mig ? sagði Símon. Þeir geta
ekki drepið mig! Ég er ódauðlegur.
Veiztu það ekki, mannhundur ?
Það má ganga fram af guðfræðing-
um, jafnvel þeim, sem mestan eiga
forðann af þolinmæði. Þessum var nóg
boðið — hann fór sína leið, gekk inn í
gistihúsið, bað um lykil sinn.
Annars var Símon hættur að anza
flónunum. Hættur að hlusta á heimsku-
vell veraldarspóanna. Hættur að
hlusta og farinn að tala. Þessa stund-
ina var hann að tala við vagnkarlinn
sinn, reyna að koma sér niður á, hvern-
ig þeir hægast mættu gera sig skiljan-
lega hvor öðrum. Það er til heimsmál
utan allra tungumála, einkum ef skyld-