Helgafell - 01.12.1942, Síða 54

332
HELGAFELL
hjarta sínu, sem hann ók lengur. Vagn-
karlinn hristi höfuðiÖ — botnaði ekk-
ert í honum. Ekki fyrsta sprettinn. En
einmitt þetta, aS hann ekki gat áttaS
sig á, hvaS fyrir manninum vakti meS
þessu hringsóli, leysti á endanum úr
dróma eins konar æSra skilning inni
á bak viS skeggflókann.
Þeir fóru aS yrSast á, Símon talaSi
íslenzku, ekillinn rússnesku, þeir töl-
uSu meS nokkurn veginn jöfnu milli-
bili, eins og menn, sem eiga vinsam-
lega samræSu, og voru meSbræSur á
hnettinum. Ekki stóS þó bræSralagiS
dýpra en þaS, aS eftir fjórSa hringinn
langaSi ekilinn til aS sjá mynt. Símoni
var ekki undir eins ljóst, hvaS um var
aS vera, en þá fór karl úr sæti sínu,
gekk aS hliS vagnsins og nuddaSi þum-
alfingri á hægri hendi viS vísifingur og
löngutöng. Þá skildi Símon. ÞaS mik-
iS kunni hann í rússnesku! . . . Og
hann sýndi karli peninga, engar ofsa-
fúlgur, en nægilegt til aS friSa hann.
Hann hafSi ekkert á móti því aS fara
í sæti sitt á ný og halda áfram ferö-
inni.
Sfmon var sæll í bili. Reyndar skildi
hann ekki vitund í þessum voldugu
múrum og blikandi gulli á lauklaga
turnum — ekki annaS en, aS þaS voru
sterklegir múrar og ómengaÖ gull. Ef
aS líkum lét! AS minnsta kosti hafSi
hann ekki neitt viS gulliS og múrana
aS athuga, síSur en svo. Þeir máttu
standa, múrarnir. GulliS mátti glóa!
Ef ekki til annars, þá til aS horfa á í
tunglsljósi. Enda var nóttin svöl og
sæt eftir brennheitan dag. Og himinn-
inn: alsettur táknum og stórmerkjum.
Forríkur eins og fjárhirzlur Austur-
landa! Jafnvel þótt Símon hefSi veriS
þess máttugur aS skapa stjörnur, þá
þurfti þess ekki meS. ÞaS var nóg til
af þeim!
Hvílík hamingja aS aka hér í ró og
næSi, aleinn, aS næturlagi og í tungls-
Ijósi og hafa ekki nokkurt vit á nokkr-
um hlut og enga skoÖun á því, sem
maSur ekki hafSi vit á! ÞaS var eins
og aS vera ein af stjörnunum, hnött-
ur fyrir sig. í fullkomnu sakleysi og al-
geru grandleysi sveiflaSist hann hér um
kjarna Kremlínborgar eins og hnöttur
um miSdepil farbrautar sinnar, á meS-
an honum entist nenning og nótt, á
meSan honum var leyft þaS.
Vagnkarlinn var aS tala viS hann,
aS því er virtist um himintunglin, hann
benti í loft upp á ýmsa vegu, var aS
reyna aS kenna honum einkennileg
stjarnheiti og hló viS. En allt í einu ók
hann af leiS sinni og aS dyrum, er hann
virtist þekkja — stóS úr sæti sínu og
hafSi sömu tilburÖi og þarf til aS tæma
glas. Símon hófst á loft og sló hann
himinlifandi á báSar axlir; ekkert gat
komiS sér betur !
Þeir komu inn í stofu, sem var full
lofts og gólfs á milli af mönnum, reyk
og hávaSa — Símon varS aS setja fyrir
sig höfuS og axlir, áSur hann treystist
aS kljúfa þennan stein, þessa klöpp.
Þeir fundu sér borS, og á borSiS kom
flaska meS vódka og glös. Vagnkarl-
inn lenti fljótlega í samræSum til
hægri og vinstri, hló og skýrSi frá,
klappaÖi Símoni á öxlina; hann hafSi
veriS aS segja þeim frá athöfnum
Símonar, því aS einir tveir eSa þrír, er
þóttust kunna erlend mál, viku sér
aS Símoni og tóku aS grennslast eftir
því á ensku, þýzku og frönsku, hver
væri hinn æSri tilgangur meS því aS
hringsóla í kringum Kreml aS nætur-
lagi, aleinn og fylgdarlaus ? Símon
fór í þaS forSabúr, þar sem hann
geymdi þaS, sem hann kunni í fram-
andi málum og reyndi aS skýra fyrir
þeim, aS hann væri í fyrsta lagi ekki