Tímarit Máls og menningar - 01.05.1949, Page 99

EFTIR ER ENN YÐVARR HLUTUR
161
magni fjár til þess að birgja bandamenn sína upp með hvers kyns
vítisvélum og vígtólum. ;
Aðdragandinn að því, sem gerðist á Alþingi íslendinga hinn sólríka
sorgardag, 30. marz 1949, hófst með hervernd Bandaríkjanna. Þá
voru íslenzkir valdamenn teknir í vað, sem síðan hefur verið dreginn æ
fastar og fastar saman, unz svo er komið að þeim virðist ekki lengur
sjálfrátt, heldur verði nauðugir viljugir að berast að því marki, sém
herraþjóð þeirra ákveður. Þetta eru enn herteknir menn og stríðslokin.
hafa aldrei orðið þeim raunveruleiki, heldur dreymir þá sífellt óráðs-1
drauma um stríð og meira stríð; undirhyggjumenn, sem mæla fagurt
og friðsamlega fyrir kosningar, en hyggja flátt og byrja kjörtímabil
sitt með því að láta af hendi land undir dulbúna herstöð, því að allir
vita nú, hvað Keflavík í raun og veru er<
Saga Bandaríkjaagentanna er ekki öll og enn er margt á huldu um
moldvörpustarf þeirra, en þegar kastljósi sögurannsóknanna verður
beint að þeim, mun ferill þeirra ekki þykja fagur, en einnig sorglegur,-
því meðal þeirra, sem unnið hafa þjóð sinni það tjón sem vafamál er
hvort nokkru sinni verði bætt, munu tvímælalaust finnast menn, sem
voru verðir betra hlutskiptis en gerast leppar erlends herveldis, sem
girnist land þeirra til þess eins að eiga aðgang að því fyrir árásarstöð,
ef til þeirra kasta kæmi. Sögulegan áfellisdóm sinn undirrituðu þessir
óhappamenn með samþykkt Atlantshafssáttmálans á Alþingi 30. marz
síðastliðinn. Allt varð þeim „bandarísku“ til smánar, en ættjarðarvin-
um til blæðandi kvalar þann dag.
Eins og kunnugt er, var af hálfu ríkisvaldsins reynt að hindra að
samningur þessi væri fyrirfram ræddur og að menn mynduðu sér
skoðun um það, hvernig við honum skyldi snúizt. Það var hangið á
þeirri hálmstrásátyllu, að ekki væri tímabært að ræða málið fyrr en
íslendingum hefði formlega verið boðin þátttaka. Ríkisútvarpinu var
lokað fyrir málinu, nema áróðursfréttum utan úr heimi, þó sluppu þar
í gegn stórmerkar og vekjandi ræður. Frásagnir af fundum Þjóðvarnar-
manna voru ekki leyfðar, mótmælasamþykktir nálægt sjötíu félags-
samtaka ekki nefndar í þessari „andlegu miðstöð“ alþjóðar. Leið svo
tíminn frá 1. desember síðastliðnum, er sr. Sigurbjörn Einarsson, dó-
sent, hélt hina frægu ræðu: Haldi hverr vöku sinni, til 28. marz, er þrír
ráðherrar og þjóðréttarfræðingur þeirra voru heimkomnir frá utan*
11