Tímarit Máls og menningar - 01.05.1953, Side 43

HALLDÓR STEFÁNSSON:
Ekkert svar
Drengurinn gengur einu sinni enn fyrir húshornið og gáir. — Ekkert.
Hann er oröinn órólegur og hræddur um að fólk sé farið að gefa hon-
um gætur og gruna hann; í morgun hafði móðir hans sagt: Hvert ætl-
arðu og: naumast þér liggur á; var hana farið að gruna. Þetta var
þriðji morgunninn. Það fer fallega ef allt kemst upp! Honum yrði ekki
viðvært heima, og úti gæti hann ekki látið sjá sig, allir mundu stara á
hann. Stara. Hann vissi hvernig það var þegar farið var að einblína á
mann, það var eins og maður bráðnaði — og þó ekki nógu fljótt, held-
ur aflagaðist allur og yrði eins og klessa sem kæmist ekki af staðnum,
gæti hvergi flúið undan þessu hræðilega margfalda augnaráði — og
strákarnir.
Við þessa seinustu hugsun lamast hann gersamlega. Það væri jafn-
gilt dauðadómi ef leyndarmál hans lenti í vægðarlausum höndum strák-
anna. Hann gerir sér fulla grein fyrir því hvernig hann mundi sjálfur
haga sér gagnvart öðrum strákum sem eins stæði á fyrir. Það var ekki
falleg hegðun, hann vildi ekki vera í hans sporum.
Eg hætti! Hann verður sárfeginn að sér skyldi detta í hug þetta um
strákana áður en hann hélt lengra út í þetta æfintýri, nú gat hann komið í
veg fyrir alla þá auðmýkingu og allar þær þjáningar sem sátu um hann,
því ennþá vissi enginn neitt, það var alveg öruggt; hann hafði farið
svo varlega og aldrei með einu orði látið nokkurn lifandi mann á sér
skilja hvað hann var að gera. Og hann labbar af stað eftir gangstéttinni
og blístrar kæruleysislega eftir þessa ákvörðun.
Tímarit Máls og menningar, l.h. 1953 3