Tímarit Máls og menningar - 01.05.1953, Blaðsíða 69

STYRJÖLDIN VIÐ RÚSSA
59
Það er hann, svaraði konan með önd í hálsi, óábyrgi niaðurinn, ég
þekkti hann gegnum gluggann. Hann gæti misþyrmt kvikindinu.
Hvaða bull og vitleysa, hvað ætli maðurinn fari að slást upp á kvik-
indið, þó hann sé óábyrgur, anzaði Arnfinnur snúðugt, auk þess er
ekkert líklegra en að hann hafi séð sig um hönd og sé kominn til þess
að bæta fyrir yfirsjón sína.
Að svo mæltu gekk hann til dyra til móts við gest sinn, en tíkin sleit
sig lausa frá konunni og fylgdi á hæla honum.
Þú munt vera kominn til þess að bæta fyrir yfirsjón þína frá í dag
og sýna þegnskap þinn og ábyrgðartilfinningu sem aðrir sannir ís-
lendingar, sagði Arnfinnur um leið og hann opnaði hurðina. Hann
vildi hafa allt á þurru, áður en hann hætti á að bjóða gesti sínum inn.
Æ, farðu nú ekki að þrugla um þegnskap og ábyrgðartilfinningu
einu sinni enn, mælti komumaður mæðulega, og því líkast sem menn
tala við þrályndan krakka, sem þeir eru þó orðnir vonlausir um að
geta talið hughvarf. Ég sagði þér í dag, að ég ætti enga peninga til og
auk þess varðar mig ekkert um þó þeir séu að slást einhvers staðar úti
í löndum. En hún Skjalda er búin að fá doða og ég er kominn til þess
að biðja þig að koma strax og dæla hana.
Arnfinn setti hljóðan. Þarna var hann kominn í þokkalega klípu.
Flokkurinn myndi varla líta á það með velþóknun, að hann færi að
dæla kú fyrir mann sem honum bar skilyrðislaust að setja utan garðs.
Eftir langa umhugsun rann þó upp fyrir honum ljós, sem lýsti honum
út úr þessum hræðilegu ógöngum.
Þegar hann loks hóf máls, mælti hann af miklum alvöruþunga: Þú,
Árni bóndi, hefur með afstöðu þinni, er þú tókst í dag og hefur svo
staðfest hér í kvöld, dæmt þig frá öllu samneyti við þjóðholla menn og
ábyrga aðila í þessu landi. Samkvæmt því bæri mér að neita þér alger-
lega um að lækna kú þína. Hinsvegar ber á það að líta, að kýrin, sem
að vísu er þó þín eign, hefur sem slík ekki gert sig seka um neitt víta-
vert athæfi. Þess vegna mun ég fyrir hennar skuld taka að mér lækn-
ingu hennar.
Að lokinni þessari ræðu snaraðist Arnfinnur bóndi inn og náði sér
í yfirhöfn og doðadælu. Síðan héldu bændurnir báðir áleiðis að Nesi,
sem rar aðeins stundarfjórðungsgangur, en tíkin Drífa rann fyrir
þeim. Eins og tvær óvinafylkingar þrömmuðu þeir áfram í tunglsljós-