Tímarit Máls og menningar - 01.05.1953, Blaðsíða 91

í VÍN SÁ ÉG FRIÐINN
81
En fyrstu blaðamennirnir sögðu þó frá fyrstu dögum ráðstefnunnar.
Þannig sagði blaðamaður hjá Le Monde frá þeim:
1) Ekki margir Frakkar ..
2) Illar tungur 80% kommúnistar.
3) Tilkynnt hafði verið þátttaka Légers, Vildracs o. s. frv. Þeir
komu ekki.
Sjáiði til: Þeir létu handbendin hverfa. Það var herbragð. Sem sé:
hann kom ékki. Sjáið þið Léger og Vildrac. Þeir skildu hvar hundur lá
grafinn.
En sannleikurinn er aðeins þessi:
1) Tvö hundruð fulltrúar frá Frakklandi. Þriár lestir.
Ráðstjórnarfulltrúarnir voru sjötíu. Ef hægt var að ásaka frönsku
sendinefndina fyrir eitthvað, var það helzt fyrir að vera of fjölmenn.
2) Við höfðum þegar kynnzt hverjir öðrum.
I sendinefndinni ræddum við frjálslega saman og það kom fljótt í
Ijós, að geysilegur fjöldi fulltrúanna var kristilegt fólk (kirkjufeður,
prestar og óbrotið trúfólk). Eg held ekki að mér skjátlist þegar ég segi,
að hlutföllin hafi verið öfug við það, sem sagt var: Fimmtíu af hundr-
aði frá Friðarhreyfingunni. Þar af tuttugu af hundraði kommúnistar.
En fimmtíu af hundraði gesta af ýmsum toga.
Og mönnum varð alltíeinu Ijóst, að hinir róttæku, sem áttu að vera
falskir og þjónustusamlegir, voru ósviknir, héldu tryggð við róttækar
meginreglur og lýstu yfir hollustu við flokk sinn, og við sáum að fölsku
prestarnir voru sannir prestar, og að sannarlega vor hin römmu tengsl
milli alls þessa fólks spunnin úr sameiginlegum vilja þess til friðar, það
er að segja góðvilji þess.
3) Um Léger og Vildrac er þetta að segja: Blaðamaður frá Le Monde
settist við hlið mína og hvíslaði að mér. Okkar á milli sagt.
(Hversvegna okkar á milli sagt, úr því að ég var einfeldningur cða
svikari. Þýddi það „milli einfeldninga eða milli svikara“?
Okkar á milli sagt, af hverju kom Vildrac ekki? Og Léger?
Þetta var í borðsalnum. Ég benti með fingri á Léger og Vildrac, scm
snæddu hlið við hlið. Vandræðasvipur kom á hann. Eg sagði: „Að
sjálfsögðu setjið þér leiðréttingu í blað yðar?“
„Já,“ sagði hann. „Já, já.“
Tímarit Máls og menningar, 1. h. 1953
6