Tímarit Máls og menningar - 01.05.1953, Side 45

EKKERT SVAR
35
Hann þolir ekki lengur þessa óstjórnlegu taugaáreynslu, verður að
láta mjólkurbúðina eiga sig — hætta, eða bíða til morguns. Já, það
léttir að slá því á frest, það er ekki sama sem að gefast upp. Hann þýtur
af stað niður götuna eins og hann eigi erindi. Óstyrkurinn er strokinn
af honum og hann er aftur orðinn áhyggjulaus krakki.
En þegar hann er kominn á götuendann finnst honum eins og hann
sé að missa af einhverju dýrmætu sem hann fái aldrei bætt, snarsnýr
við, yfirkominn af ótta við að glata, fyrir tóman heigulshátt, tækifærinu
sem hann hefur lengi beðið eftir. Hvað kom honum við hvað fólk hugs-
aði? Og auk þess gat engan grunað hvað hann var að gera, fólk sá ekki
utan á manni hvað maður hugsaði. Hvílík vitleysa.
Hann gerist svo djarfur að ganga að dyrum mjólkurbúðarinnar eins
og hann ætli þangað inn, sé sendur þangað í heiðarlegum erindum.
Hvern getur furðað á því. En hann lítur aðeins inn í búðina. Ekkert
enn. — Snýr við, gengur fyrir húshornið og gáir.
Svo er hann aftur kominn upp í sundið milli 14 og 16 og tekur sér
þar stöðu. Hann er ringlaður af æsingi, tilhlökkun og kvíða. Skyldi
nokkurn tíma hafa verið svona ástatt fyrir nokkrum manni? Hann var
bara tólf ára og vissi það ekki, og þó hafði hann alltaf verið framúr-
skarandi forvitinn og komizt að mörgu sem haldið er leyndu fyrir
mönnum á hans aldri.
Nú stendur hann hreyfingarlaus en árvakur og bíður. Rauðhærður
angi með uppbrett nef en alltof fölur í andliti af svo rösklegum strák
að vera, með langa útlimi og harða hnefa og mjúkan skrokk eins og á
ketti. Og augun í svona ungu dýri, sem ættu að sindra af áhuga og
frekju, eru dreymin og myrk af innri átökum.
Veðrið er langt frá því að vera gott — kalsi. Ég get hæglega fengið
lungnabólgu af því að standa hér grafkyrr á fastandi maga, vorkennir
hann sjálfum sér. En hver mundi svo sem syrgja hann þó hann dræpist
— ætli sumir yrðu ekki fegnir. — Á fastandi maga! Honum býður svo
við þessu orðatiltæki að hann gæti selt upp ef hann hefði eitthvað til
þess, en hann hafði oft heyrt að ýmislegt væri alveg bráðhættulegt ef
það væri gert á fastandi maga. Það var líka heimskulegt að læðast að
heiman áður en hann fékk nokkuð að borða, því það var tilgangslaust
að byrja svona snemma að bíða; en hann átti á hættu að verða sagt að