Tímarit Máls og menningar - 01.05.1953, Side 64

SKÚLI GUÐJÓNSSON:
Styrjöldin við Rússa
Eitt kvöld í desembermánuði, á því herrans ári 1939, lagði Arnfinnur
á Eyri hnakk á Grána sinn og reið fram í sveit, en tíkin Drífa fylgdi
þeim að vanda.
Arnfinnur var einn þeirra manna, sem ekkert sveitarfélag má án vera,
ef það á vel að þrífast. Þó var hann ekki í tölu æðstu forráðamanna
sinnar sveitar. Hann var ekki hreppstjóri og hafði ekki einu sinni átt
þeirri giftu að fagna að hljóta sæti í hreppsnefnd, og báru þó ýmsir það
í munni sér, að hugur hans girntist þann frama.
Hinsvegar höfðu honum verið falin nokkur minniháttar trúnaðar-
störf. Hann var t. d. formaður eða átti sæti í stjórn allra félaga, er
unnu að kynbótum búfjár í byggðarlaginu. Og auk þess hafði hann á
hendi nokkur önnur störf, sem nauðsynlegt er að vinna í hverri sveit,
ef íbúum hennar á vel að farnast andlega og efnalega.
Hann var meðal annars meðhjálpari í sinni sókn og innti af höndum
hundahreinsun fyrir alla bændur sveitarinnar. En vinsældir sínar átti
hann þó mest því að þakka, að hann læknaði allar doðaveikar kýr af
frábærri nákvæmni og dæmafáum áhuga.
Vinnugleði Arnfinns var svo mikil, að það var sem geislabaugur
stafaði af ásjónu hans, þegar hann var að verki og mátti þar einu gilda,
hvort hann dældi lofti í júgur á doðaveikri kú, gaf hundi hægðalyf eða
las bæn í kórdyrum.
Það var því ekki að undra þótt Arnfinnur ætti oft leið um sveitina
og það jafnt á nótt sem degi. En í þetta sinn var engu slíku til að dreifa.
Engin verkefni lágu fyrir óleyst í kynbótafélögum sveitarinnar. Engum
gat heldur til hugar komið, að guðsþjónusta stæði fyrir dyrum á þess-
um tíma sólarhrings. Arnfinnur hafði fyrir löngu lokið hinni árlegu