Tímarit Máls og menningar - 01.05.1953, Page 70

'60
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
inu án þess að mæla orð af vörum. Þeir gengu hvor á sinni vegarbrún
■og sitt hvorumegin vegarins, þar sem því varð við komið. Oðru hvoru
litu þeir tortryggnislega hvor til annars, líkt og hvor um sig byggist
við fyrirvaralausri árás af hinum. Enda þótt Arnfinnur hefði tekið
það óstinnt upp fyrir konu sinni, þegar hún forðaði tíkinni frá hinum
óvelkomna gesti, var hann sjálfur sanníærður um það þessa stundina,
að óþjóðhollir og óábyrgir menn séu óútreiknanlegar verur, sem betra
sé að vara sig á.
Á hinn bóginn var Árni í Nesi sannfærður um, að Arnfinnur á Eyri
væri orðinn geggjaður af ferðavolki og allri þeirri áreynslu, sem fylgdi
hans pólitíska stússi. Hann var því líka viðbúinn óvæntri árás.
Kýrin lá á básnum, köld og slyttingsleg, þegar þeir komu í Nesfjósið.
Arnfinnur gaf Árna stutta og ákveðna fyrirskipun um að fara með
dæluna til bæjar og láta sótthreinsa hana með suðu. Sjálfur hlynnti
hann að kúnni á meðan.
Ekki ræddust þeir við, meðan Arnfinnur dældi kúna, utan hvað
hann gaf Árna stuttar fyrirskipanir um, með hvaða hætti hann skyldi
haga aðstoð sinni.
Eftir að dælingu var lokið og þeir höfðu búið um kúna, svo sem með
þurfti, hafði Árni orð á því að þeir skyldu ganga til bæjar og drekka
kaffi. Arnfinnur þvertók fyrir það, en kvaðst halda kyrru fyrir í fjósi
og sjá hverju fram yndi.
Líkt og tveir óvinaherir, sem búa um sig í skotgröfum, bjuggu bænd-
urnir tveir um sig í fjósinu, hvor andspænis öðrum, annar í moðbásn-
um, en hinn á meis sem stóð á flórnum.
Þarna kúktu þeir horfandi hvor á annan, gerandi ráð fyrir því, hvor
um sig, að hinn hæfi óvænta árás.
Klukkutími leið, annar til, og sá fjórði var þegar hálfnaður.
En þá birtist kona Nesbóndans í fjósdyrunum, ásamt kaffibakka,
sem hún bar í höndum sér.
Af hverju eruð þið svona skrítnir á svipinn, varð henni að orði, um
leið og hún leit til mannanna, en svo sá hún, að hér var ekkert grín á
ferðinni, og hélt áfram í alvarlegum tóni. Ég var alltaf að búast við að
þið skryppuð inn og fengjuð ykkur kaffi, en svo þegar þið komuð
ekki, datt mér í hug að koma með það til ykkar. Það rumdi eitthvað í
Arnfinni, um að hann hefði ekki lyst á kaffi. En þegar konan lagði fast