Tímarit Máls og menningar - 01.05.1953, Qupperneq 71

STYRJÖLDIN VIÐ RÚSSA
61
að honum að fá sér sopa og hellti í bollann hans, lét hann loks til leið-
ast, tók ólundarlega við bollanum, nartaði í kleinu af mikilli ólyst og
síaði drykkinn við grön sér.
Konan leit af mönnunum, sem urðu henni æ meiri ráðgáta og til kýr-
innar, sem lá dúðuð í yfirbreiðslum á básnum.
Eg held að hún sé farin að hreyfa eyrun, mælti konan meira við
sjálfa sig en mennina, því þögnin var orðin óþolandi.
Það var sem Arnfinnur hefði verið lostinn töfrasprota: Eyrun, sagð-
irðu eyrun, kona, sagðirðu að hún væri farin að hreyfa eyrun? Hann
smellti kaffibollanum á bakkann, spratt upp af meisnum og þuklaði um
eyru kýrinnar.
Þú segir satt, kona, eyrun á henni eru orðin brennheit. Það verður
aldrei langt þangað til hún stendur upp, þessi.
Og Neshjónin sáu sér til mikillar gleði að allt var í lagi með Arn-
finn. Geislabaugur stafaði af ásjónu hans, sem áður fyrr, þá er hann
vann þau verk, er guð hafði útvalið hann til að inna af hendi.
Ég held að maður fái sér nú í bollann aftur, sagði hann um leið og
hann hlammaði sér niður á meisinn, svo brakaði í og hló svo undir tók
í fjósinu. Og Arnfinnur hélt áfram að drekka kaffi og segja sögur af
kúm, sem hann hafði læknað, með hin ólíkustu afbrigði doða. Og
hann hélt áfram að spá kúnni Skjöldu skjóts bata. Og spá hans rættist
fyrr en nokkurn varði, því meðan hann var enn að spá, stóð kýrin
Skjalda upp fyrirvaralaust, hristi af sér yfirbreiðslurnar og veifaði
halanum í áttina til velgerðamanns síns, þar sem hann sat enn á meisn-
um, drakk kaffi og spáði.
Konan hvarf til bæjar með kaffibakkann, en mennirnir héldu áfram
að tala um doðaveikar kýr, fram og aftur, aftur og fram, rétt eins og
ekkert annað viðfangsefni væri til á þessari jörð.
Þegar sýnt þótti, að kýrin Skjalda þyrfti ekki á frekari aðstoð að
halda að svo stöddu, hurfu mennirnir úr fjósinu og Árni bóndi þakkaði
granna sínum skjóta og giftudrjúga hjálp.
Arnfinnur kvaddi þó ekki strax, heldur tvísté umhverfis granna sinn.
Loks skrapp upp úr honum, eins og hann væri að tala við tunglið:
Það er ekki hægt.
Hvað er ekki hægt, hváði Árni forviða.
Það er ekki hægt að setja menn utangarðs við þjóðfélagið.