Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.01.2000, Blaðsíða 32

Rósa B. Blöndals
ir Ágústs í Birtingaholti og síra Kjartans í Hruna.1 Sama ár tók síra Ólafur
við prestakallinu með föður sínum sem aðstoðarprestur þann 13. okt., vígð-
ur þann 14. s.m. Það sama ár tóku þau hjónin einnig við búinu að Stóra-Núpi.
Þeim hjónum síra Ólafi og frú Katrínu varð fjögurra barna auðið. Nöfn
þeirra eftir aldursröð eru: Valdimar, Jóhann, Ólafur og Ólöf.
Síra Ámi Sigurðsson getur þess í grein sinni við aldarminningu síra Valdi-
mars að eitt sinn var hann með síra Valdimar úti í kirkju:
Var þá síra Valdimar að sýna mér altaristöflu Ásgríms Jónssonar: „Fjallrœð-
an.“ Ræddum við nokkuð um einstök andlit á myndinni, er okkur þótti bera svip
vissra samtíðarmanna. Benti þá síra Valdimar á virðulegan og höfðinglegan mann
meðal áheyrendanna á myndinni, hvíthærðan og hvítskeggjaðan og skrýddan
prestskrúða, er eigi virtist með öllu ólíkur honum sjálfum, og sagði:
„Og þarna er gamall Farísei.“
Hér fer á eftir hvernig síra Árni lýsir síra Valdimar:
Síra Valdimar var að ytri ásýnd mikill maður vexti, vel á fót kominn og allur
hinn föngulegasti. - Allra manna var hann fríðastur ásýndum, hárprúður, ennis-
hár, augun stór, dimmblá og snör, og umgjörð augnanna svo fögur, að af bar. -
Allur var maðurinn svo óvenju fríður og höfðinglegur, að útlit hans og svipur get-
ur eigi gleymst þeim, sem kynntust honum. Það túlkar vel Sigurður skáld Sig-
urðsson frá Arnarholti, er dvaldi ungur á Stóra-Núpi um tíma.
Augað bláa, ennið háa
ennþá lít ég, sem í gær -
fríður bjartur, fjær og nær.
Skörungur, með skegg og hárið gráa.2
Síra Valdimar Briem þjónaði sama prestakalli allan sinn prestsþjónustu-
tíma, virtur og vinsæll, hvað þau hjón bæði voru. Síra Valdimar og frú Ólöf
kona hans, áttu fagra ævi saman. Þeirra góða heimili var annálað af öllum sem
til þekktu. Margrómað var hve gjafmild þau hjón voru. Létu aldrei neinn fá-
tækan frá sér fara án þess að hann væri leystur út með gjöfum. Framan af bar
það við að þau prestshjónin, gæfu af sér flík, sem þau stóðu í, þótt þau ættu
ekki aðra til skiptanna. Síðar á ævi, þegar síra Valdimar hafði misst frú Ólöfu,
gaf hann fremur peningagjafir. Enginn fór tómhentur frá Stóra-Núpi. Þau hjón
voru einnig mjög gestrisin og afar hjúasæl.
1 Sjá Guðfræðingatal 1847-1957.
2 Menn, sem ég man. Lögr. 27, 1932 I. 4.-5. bls. 401-411.