Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.01.2000, Blaðsíða 103
Trúarskáld
fyrsta aldursári er hann andaðist Hann var við nám og stefndi að því að ger-
ast sóknarprestur, eins og faðir hans og afi. Valdimar Briem var öllum mik-
ill harmdauði og ekki hvað síst síra Valdimar afa sínum.
Þann 22. apríl 1930, verður síra Valdimar fyrir þeirri þungu sorg að missa
son sinn síra Ólaf Briem, en nú var ekki lengi að syrgja.
Sagt er að þegar síra Valdimar var að taka banasótt sína eftir andlát síra
Ólafs sonar síns, vildi heimafólk að kvöldi dags hjálpa honum til sængur. Varð
honum þá að orði: „Hvað á að fara að hátta núna, þegar sólin er að koma upp.“
Síra Valdimar lá nokkra daga áður en hann dó. Helga Þorgilsdóttir, kennari
minn, var fengin til að hjúkra honum, síðustu dagana sem hann lifði. Hún var
við andlát hans og hefir sjálf sagt mér frá því. Síra Valdimar Briem lést þann
3. maí 1930.
Útför feðganna beggja fór fram að Stóra-Núpi við mikið fjölmenni þann
8. maí 1930. Húskveðjan heima hófst með því, að sunginn var sálmur síra
Valdimars: Kallið er komið. Urðu allir viðstaddir djúpt snortnir af áhrifum
sálmsins á þeirri sorgarstundu. Húskveðjuna flutti frændi feðganna, síra Þor-
steinn Briem, þá prófastur er þjónaði Akranesprestakalli. Var hann mjög
hrærður og það sama gilti um alla viðstadda. Þá voru kisturnar bornar í kirkju.
Dr. Jón Helgason biskup talaði fyrst í kirkjunni, á eftir honum talaði prófast-
ur Árnesprófastsdæmis, síra Ólafur Magnússon í Arnarbæli. Síra Guðmund-
ur Einarsson að Mosfelli talaði yfir moldum þeirra feðga. Lagði hann út af
sálmi síra Valdimars: Hví ertu, sál mín, í jarðneskar hugsanir hnigin? og dvaldi
þar einkum við síðasta versið:
Horfum ei niður
í helmyrkrið grafar hið svarta,
huggun þar finnur ei
dapurt og angurvært hjarta.
Upp, upp, mín önd,
upp í Guðs sólfögru lönd,
lifenda ljósheiminn bjarta.
Dr. Jón Helgason biskup minntist þeirra feðga sem gæfumanna, mann-
kostamanna og áhrifamanna.
Síra Ólafur Magnússon minntist sérstaklega starfa síra Valdimars og
áhrifa í prófastsdæminu.
Margir sálmar síra Valdimars voru sungnir við þá athöfn og þótti það til-
komumikil en sorgleg stund.
Svo lýsir síra Árni þessum atburði í aldarminningar grein sinni:
101