Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.09.2012, Blaðsíða 55
þjóðunum í tvo heima, og æðisgenginnar vígbúnaðarkeppni í kjölfar þeirra“
staðfesti algerlega þá fornu reynslu.65
í Opinberun Jóhannesar víkur Sigurbjörn hvergi beinum orðum að
þeim guðfræðilegu deilum sem hann hafði fylgst með og tekið þátt í um
langt skeið. Það breytir því þó ekki að ritskýringin öll endurspeglar svo
ekki verður um villst guðfræðilegar áherslur nýrétttrúnaðarins. Þannig
er Sigurbirni mjög umhugað um að draga upp mynd af stöðu og hlut-
verki kirkjunnar í samfélaginu og finnur samhljóm í þeim aðstæðum sem
höfundur Opinberunarbókarinnar lýsir. „Kirkja sem er með lífi, hlýtur
alltaf að verða þess vör á einhvern hátt, að drekinn lætur reiði sína bitna
á henni.“66 Ljóst má vera að mikill munur er á hinni ofsóttu kirkju sem
honum verður svo tíðrætt um í ritskýringu sinni, og hinni opnu, menn-
ingarlegu þjóðkirkju sem frjálslyndir guðfræðingar höfðu talað fyrir. Þetta
ber ekki að skilja sem svo að Sigurbjörn hafi talað fyrir rofi kirkju og
samfélags eins og honum og öðrum talsmönnum nýrétttrúnaðarins var
borið á brýn.67 En hin ofsótta kirkja verður engu að síður að tákni fyrir
hina sjálfstæðu, myndugu kirkju sem hagar seglum sínum ekki eftir vindi í
kappi eftir stundarávinningi heldur leggur rækt við það sem skilgreinir hana
og viðheldur lífi hennar. Þar má nefna áherslu á innri veruleika kirkjunnar,
þ.e. helgihald,68 sakramenti,69 boðun og bænagjörð,70 sem og mikilvægi
ritningarinnar eins og eftirfarandi orð láta skýrt í ljós:
Hvað er það, sem kirkjunni ríður mest á af öllu, til þess að hún geti verið
erindi sínu trú í tvísýnum heimi, á tímum stórra tíðinda og örlagaviðburða,
á öld ofsókna og andkristilegra stórstrauma? Það er litla bókin, sem allt
byggist á, Biblían. [...] Bókin er sæt og beisk í senn. Það er sælt að heyra
Guðs orð og varðveita það. En orðið er bæði lögmál og evangelium, dómur
og náð, hvort með öðru. Það kostar alltaf baráttu að tileinka sér það, beygja
sig fyrir því. Og það hefur aldrei verið eintóm sæld að boða Guðs orð, þegar
ekki var miðað við að flytja aðallega það, sem menn vildu heyra, heldur hitt,
sem þeir þurfa að heyra.71
65 Sama rit, 117.
66 Sama rit, 144.
67 Sigurjón Arni Eyjólfsson, „Uppgjörið við frjálslyndu guðfræðina", 286-287.
68 Sigurbjörn Einarsson, Opinberun Jóhannesar, t.d. 76-77, 84-86 og 106-108.
69 Sama rit, 136.
70 Sama rit, 137.
71 Sama rit, 122-123.
53