Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.09.2012, Blaðsíða 161

konu. Andstæðupör reynast setja svip sinn á ljóðin, svo sem aðskilnaður og
sameining, að þrá og uppfylla, að leita og finna.
Fljótt á litið gæti lesendum þessarar ítarlegu doktorsritgerðar virst sem
trúarlegar eða guðfræðilegar spurningar séu ekki fyrirferðarmiklar í henni.
Hin kynmeðvitaða ritskýring í bland við frásagnarrýnina virðist eiga meira
skylt við hreina bókmenntafræði en guðfræði. En þegar betur er að gáð
er það eitt af áhersluatriðum Yvonne að hún skoðar texta Ljóðaljóðanna í
„kanónísku“ ljósi, þ.e. í samanburði við skylda biblíutexta. Það er mjög í
anda guðfræðilegrar nálgunar og meðal þess sem gerir ritið jafn áhugavert
og raun er á. Guð er ekki nefndur á nafn í Ljóðaljóðunum, ekki fremur en í
Esterarbók, en í fjölmörgum þeirra texta sem notaðir eru sem samanburðar-
efni er Guð sannarlega meðal þátttakenda og er því alls ekki sniðgenginn
í bókinni.
Þessi doktorsritgerð Yvonne SophieThöne um Ljóðaljóðin mun vissulega
ekki valda byltingu í skilningi á þessum heillandi ástarljóðum úr Gamla
testamentinu, en áhersla hennar á samspil rýmis og kynferðis reynist varpa
nýju og fersku ljósi á textana. Hér sýnir sig enn og aftur að hinir fornu textar
eru annað og meira en fornfræði - þeir kvikna til lífs með nýjum lesendum
og vekja nýjar og áhugaverðar spurningar hjá hverri kynslóð.
Ritið er mikið að vöxtum og eins og stundum vill verða með doktors-
ritgerðir virðist það á köflum óþarflega langt. Nokkur niðurskurður hefði
trúlega gert það enn aðgengilegra og læsilegra. Það breytir þó engu um
að það er full ástæða til að óska höfundinum til hamingju með afar vel
unnið og læsilegt verk sem einkennist af yfirgripsmikilli þekkingu, vandaðri
ritskýringu og hugvitssamlegri úrlausn á viðfangsefninu.
159