Blik - 01.06.1976, Blaðsíða 106

Lokaþóttur þriðju lotu
Haustið 1951 fékk ég ársorlof frá
starfi samkvæmt fræðslulögunum frá
1946. Liðið var fram í september,
þegar ég fékk þetta leyfi mennta-
málaráðuneytisins í hendur.
Eg hafði greitt allar opinberar
skuldir mínar, svo sem útsvar og
skatt, svo að ég gæti hindrunarlaust
fengið vegabréfið til útlanda. Ég ark-
aði í skrifstofu bæjarfógetaembætt-
isins og lagði fram kvittanir fyrir
greiðslum þessum og æskti þess að
fá vegabréfið. — Þá urðu þeir eitt-
hvað svo kindarlegir, starfsmenn-
irnir þarna í skrifstofunni, og svör-
uðu engu fyrst í stað.
Brátt kallaði einn starfsmaðurinn
mig á eintal. Hann tjáði mér í hálf-
um hljóðum, að ég skuldaði sektir í
ríkissjóð frá meiðyrðamáli brauð-
gerðarmeistarans og þeim væri bann-
að að afhenda mér vegabréfið fyrr
en þær væru að fullu greiddar.
Ég bað um viðtal við fógetann
(dómarann). „Hvers vegna er mér
neitað um vegabréf hér hjá ykkur?“
spurði ég. - „Ogreiddar sektir,“
sagði hann. „Ég hef sagt þér það
áður, bæjarfógeti, að ég greiði ekki
þessar sektir öðruvísi en með tukt-
húsvist. Ég krefst þess að fá að sitja
þær af mér strax, því að tími minn
er naumur og það má ekki dragast.
Vegabréf verð ég að fá, ella missi ég
af orlofinu. Sé það ætlan ykkar að
neita mér um vegabréfið, þá krefst
ég þess að fá þá neitun skrifaða og
staðfesta. Og ég endurtek þá kröfu
mína, að þú fullnægir dómnum strax.
Þið skuluð sannarlega hafa ánægju
af því að geyma mig í fangelsinu hjá
ykkur nokkra daga.“ „Við höfum
enga ánægju af því,“ sagði valds-
maðurinn og var heldur svona nið-
urlágur. - Ég dró það í efa. En nú
var ekki hryssingurinn eða andblær-
inn í fasi og í orðum dómarans eins
og þegar ég var í réttarhöldunm fyrr
á árinu.
Loks bauð hann einum starfsmanni
sínum að afhenda mér vegabréfið.
Aldrei var framar minnzt á þessar
sektir eða málskostnaðinn.
Allar þessar málsóknir og allt
þetta málavafstur varð mér síðar í
minni eitt af þessum kátbroslegu
fyrirbærum tilverunnar í kaupstaðn-
um á þeim árum, sem baráttan stóð
sem hæst og átakamest um tilveru og
þróun gagnfræðaskólans í bænum
undir minni stjórn. — Eg veit, að
minnin um þessi kæru málavafsturs-
ævintýri lengja líf mitt. Og einmitt
vegna þeirra el ég með mér vonir um
að geta gefið út eitt hefti enn af
Bliki mínu, þó að aldraður sé orð-
inn. Þá færðu framhald þessara þátta.
Ég kveð þig kærlega, góði vinur
og frændi, með innilegum árnaðar-
óskum til þín og ungu konunnar
þinnar. Þ. Þ. V.
104
BLIK