Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1966, Qupperneq 154

— 152 —
1966
einna. Frá haustinu 1954 segir hann aldrei hafa verið neytt víns á
heimilinu.
Hvað sem um það er, fer Þ. úr þessu að verða meira og meira út á
við og drykk.ja hans heldur að aukast. Kemur jafnvel ekki heim heilu
næturnar, að því hann ber, og þegar frá líður, jafnvel dögum saman,
vegna þess að honum dugði ekki að sýna sig þar, væri hann drukkinn.
Segist hann hafa verið að vona það í lengstu lög, að þetta mundi liðk-
ast, en það hafi orðið þvert á móti.
Að þessu öllu segir Þ. hafi orðið töluverð stífni og enda á báða bóga
og hafi hann sjálfsagt lengt túrana smám saman, en þó hafi það
ekki verið fyrr en 1958, að hann hafi farið að fá sér „afréttara" og
aðeins einstöku sinnum fyrst. Síðan 1958 segir Þ., að hann hafi verið
að meðaltali 26 daga á ári meira og minna miður sín vegna víns, en á
sama tíma hafi hann farið á 12 drykkjutúra. Verður það að teljast mjög
nákvæmlega tíundað allt að 8 ár aftur í tímann og veruleikagildi þeirrar
talningar sennilega nokkuð vafasamt. Segir Þ. ennfremur, að reynt
hafi verið ýmist að loka sig inni eða vísa sér að heiman, ef hann kom
drukkinn, en hvort tveggja að vonum aðeins til hins verra.
Samband Þ. við tengdafjölskyldu sína var mjög undarlegt, að því
er nákunnugir segja. Komu þau hjón til mannfagnaðar á heimili þeirra,
en buðu aldrei til sín. Hefur Þ. talsvert orð á því, hvað sér hafi verið
vel við tengdaföður sinn, en er einnig ómyrkur í máli um afstöðuna til
tengdamóðurinnar, en á allt annan veg. Þetta mun hafa verið nokkuð
gagnkvæmt, því þótt hún reyndi að vera almennileg við hann og vildi
það sennilega, héldi áfram að bjóða honum og það þótt hún fengi
margt óþvegið orð í eyra hjá honurn, þá er það haft eftir H. heitinni,
að hún gæti ekki talað um eiginmann sinn við móður sína, henni væri
svo illa við hann. Yfirleitt var það áberandi, að H. talaði aldrei illa
um Þ. í fjölskyldunni, hélt aldrei neinum ávirðingum hans á lofti, sem
hún þó sennilega hefði getað gert og nokkuð með réttu.
Þrátt fyrir allt mun Þ. hafa verið í miklu áliti meðal fjölskyldunnar
fyrir dugnað sinn, og þar sem hann var í þeirra hópi, var hann þrátt
fyrir allt „hrókur alls fagnaðar", og þótti það alláberandi, að svo
virtist, að það yrði hann að vera, ætti honum að líða vel, þ. e. a. s. mið-
depill athygli, með góðu eða illu.
Um afstöðu tengdamóður sinnar til sín er Þ. ekki í vafa, hvað veld-
ur, hann kveðst vita of mikið um hana. Fjölyrðir hann um það og svo
óskemmtilega, að illa er eftir hafandi, en allt hnígur í sömu átt og það,
sem fjallar um hana í bréfi, sem hann sendi yfirsakadómara úr hegn-
ingarhúsinu og dagsett er 29. marz 67, dagbókarnr. Sakadóms Reykja-
víkur 1740/67. Er það bréf líka a. ö. 1. svo rætið, bæði í orðalagi og
túlkunum, að furðu gegnir og hlýtur að byggjast á glórulausu hatri til
viðkomandi, en frekari vott um það bera ummæli, sem dóttir hans er
talin hafa haft eftir honum: „Þegar hún amma þín deyr, ætla ég að