Úrval - 01.02.1944, Blaðsíða 76

74
ÚRVAL
við og sneri máli sínu að piltin-
um. „Þessir herrar vilja þér
ekkert illt. Vertu bara rólegur
og styrkur í taugunum. Mannstu
ekki, að það er ekki nema vika
síðan ég hrósaði þér?“
„Ég — ég get það ekki,“
stundi drengurinn.
„Jú, víst geturðu það,“ sagði
Macek snögglega. „Ég skipa,
þér það. Sjáðu til. Þessir herr-
ar krefjast ekki þess, sem er
ómögulegt. Þú skalt fyrst kasta
og miða langt frá mér, til að
venja þig við. Síðan skaltu
kasta nær og nær. Þeir segja
ekkert við því, þótt þú prófir
þig áfram.“
Hann leit í kringum sig.
„Þessi hurð er ágæt, herra
minn,“ sagði hann. „Mætti ég
nota hana til að standa við?“
Um leið benti hann á hurð
hússins, sem foringinn hafði
komið út úr. Hann beið ekki
eftir svari, heldur gekk þangað
styrkum skrefum, og foringinn
yppti öxlum og lét þetta gott
heita.
,,Þú ættir ekki að nota fulla
skotvídd,“ hélt Macek áfram
og beindi orðum sínum að pilt-
inum. Hann var nú farinn að
tala eins og kennari við nem-
anda. „Þú hefir ekki borðað
mikið upp á síðkastið, en hníf-
arnir eru þungir. Sjö metrar
eru nóg.“ Síðan sneri hann sér
að foringjanum og sagði, eins
og til að útskýra mál sitt:
„Sjálfur hefi ég oft kastað
fimmtán metra á stóru leik-
sviði, en það getur drengurinn
ekki ennþá. Vilja herramir
standa á bak við hann? Það er
hægara fyrir hann, ef enginn
horfir á.“
Foringinn kinkaði kolli. Hann
beit á vörina, hugsi. Einn
mannanna hallaði sér að honum,
hvíslandi. Foringinn hvíslaði
aftur til hans og glotti. Maður-
inn skríkti og lét hvíslið ganga.
Þeir stilltu sér allir upp til að
horfa á sýninguna. Jafnvelvarð-
maðurinn, sem hafði brugðið
byssunni um öxl sér.
Macek stóð við hurðina og
hafði sólskinið á hlið. Hann
þurfti ekki að depla augum í
birtuna, og drengurinn þurfti
heldur ekki að kasta á móti sól-
skininu. Samt stanzaði piltur-
inn og hristi höfuðið. Það var
eins og hann ætti við að stríða
eitthvað, sem líktist ofsa-
hræðslu. Macek rétti út hend-
urnar, olnbogana jafnhátt öxl-
um og hélt höndunum þannig.
,,Svona,“ kallaði hann snögg-